Καιρό χρόνια επιτίθεμαι σε μια άμουση γενιά με κορυφαία παραδείγματά της κάτι φάλτσους α(η)δούς στις πίστες της παραλιακής. Απ' αυτούς πόυ η σιωπή των διαλειμμάτων προκαλεί ανακούφιση εκτός και αν έχεις καταναλώσει μισό μπουκάλι αλκοόλ και τ' αυτιά σου έχουν κατεβάσει ρολά. Ξέκωλα και χλιμίτζουρες οι διακοναραίοι τους. Που χοροπηδούν σε ρυθμούς φυλάρχων κεντρικής αφρικής. Αλλά ήμουν εξαιρετικά μόνος. Και ω του θαύματος. Ανάρτησε μάλλον εν βρασμώ ψυχής ο Αλκίνοος δυο φράσεις χειρουργικές για τα κνώδαλα που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνειών ως προς την αφετηρία της κοινωνικής βαρβαρότητας. Ιδού:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου