Στα καλά του στολιζόταν το σπίτι σαν σήμερα. Και πως αλλιώς.. Γιορτή της πολιούχου του ήταν. Της Κυρά Καίτης. Της μητέρας μου. Από την Σμύρνη η καταγωγή της με τον Δαφνώνα της Ξάνθης να φιλοξενεί την εφηβεία της και στην Αθήνα βρήκε την Ιθάκη της. Η φωνή της αγγελική. Είχε επιλεγεί για την χορωδία του ΚΚΕ και το καυχιόταν. Το επόμενο κρύφιο χάδι στον κομπασμό της ήμουν εγώ: " Εγώ είχε πει σε μια δεξίωση της γειτονιάς προς τιμήν μου,ήμουν μια ταπεινή νοσοκόμα από την επαρχία που να περίμενα ότι θα είχα γεννήσει αυτό το παιδί" Ήταν κάτι σαν την εκδίκηση της γυφτιάς.
Χρόνια πολλά έλουζαν την οικογένειά μου κομμουνιστές μιάσματα οι ταγματαλήτες. Επρόκειτο για τους ίδιους που μόλις εμφανίστηκα μεταπολιτευτικά στην τηλεόραση, άπλωναν στα πόδια της προίκες επί προικών, για να με ντύσουν γαμπρό τους. "Καίτη, την επανέφερε στα ίσια της ο πατέρας μου, αν το παιδί ψιλιαστεί αυτό το σαδιστικό παιχνίδι κάηκες καημένη." Μάλλον την υποτιμούσε. Γιατί με είχε αυτή αναθρέψει με αρχές και αξίες που εφάρμοζε εργαλειοποιώντας μια μαγκούρα. Μετρώντας τα παΐδια μου. Το σπίτι βίωνε μια πραγματικότητα στασιμοπληθωρισμού αν κάθε απόφαση δεν είχε την σύμφωνη γνώμη της.. Με το αποτέλεσμα να είναι τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Της ενεχείριζα βαθμολογία του 19, με τη στάση της να είναι απορριπτική. "Τι μου το έφερες δεν είναι είκοσι"σχολίαζε κι ήθελα να την πνίξω. Δεν της χρωστώ μόνο την πλούσια πολιτικά και επαγγελματικά διαδρομή μου. Αλλά ολάκερη τη ζωή μου. Κυρά Καίτη δεν θα σε ξεχάσω ποτέ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου