Άναυδος έμεινα από τον δημόσιο διαπληκτισμό της Βούλτεψη με τον συνάδελφο από το ΟΠΕΝ. Από του απεργού πείνας και δίψας κατακαημένου πατέρα ήρξατο, στα περί των κανόνων της δημοσιογραφίας κατέληξαν. Ο πρώτος έψεγε την κυβερνώσα συμμορία ως ανήθικη γιατί δια των τρολ σάρκαζε τον απεργό. Ολίσθησε έτσι και εξ αιτίας της δικαιολογημένης οργής του στην αύξηση των ντεσιμπέλ της φωνής του. Casus belli για την Σοφία που ευκαιρίας δοθείσης υποδυόταν την δημοσιογράφο με το κρύο μάτι. Για να καταθέσει δια μέσου μιας ασύντακτης σειράς ασυναρτησιών πως οι δημοσιογράφοι δεν φωνασκούν!! Οι δημοσιογράφοι δεν είναι κυρία μου οι Ινδοί της αυθεπιβολής. Που μπορεί να προσβάλλονται ή ν ακούν τερατολογήματα, σφυρίζοντας αδιάφορα. Ως Γερμανοί τουρίστες της νεοκατοχής. Σκοπός της ύπαρξής τους είναι να ελέγχουν την εξουσία στηρίζοντας τον λαό. Ανεξαρτήτως των Μέσων που διαθέτει ο καθείς εξ ημών. Κάτι που επιμελώς αποκρύφτηκε κατά τη διάρκεια του καβγά το διακύβευμα του οποίου ήταν: αν κατέχουν το δικαίωμα γνώμης και αν αυτή κατατίθεται σύμφωνα με τον πολιτικό καθωσπρεπισμό. Καταλάβετέ το. Οι δημοσιογράφοι είναι σαν τα σκυλιά. Που οποτεδήποτε και οποιοσδήποτε εκτρέπεται των λαϊκών συμφερόντων οφείλουν να γαβγίζουν. Όλα τ’ άλλα είναι τρίχες κομμωτηρίου..
.................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου