Κουμπάρος μου. Νονός του πρώτου μου γιου. Του Γιάννου. Άμωμου και αμόλυντου από μνησικακίες προσώπου. Στον συνάδελφο αδελφό και φίλο Δημήτρη Κωσταντάρα αναφέρομαι. Που στάθηκε στο πνευματικό του τέκνο -- τον γιο μου-- προστατευτικότερα του ίδιου του τού πατέρα. Είναι φύση αδύνατη η περιγραφή του χαρακτήρα του δίχως τον κίνδυνο της παράσυρσής σου σε μελό περιεχόμενο. Κατά κυριολεξία ένα παιδί. Ήπιος, μειλίχιος ήταν ο άνθρωπος που έδινε λύσεις στις όποιες αντιπαλότητες. Από αυτούς που η πολιτική σαπίλα τους ξερνάει γιατί δεν την αντέχουν. Τον είχα προειδοποιήσει: Δεν έχει Δημήτρη σημασία σε ποιο κόμμα είσαι αλλά με ποιους ανθρώπους του χώρου συναναστρέφεσαι. Όταν το κατάλαβε ήταν αργά. Δεν επανεξελέγη. Η πολιτική διαφορά μας χαώδης. Έτσι έμοιαζε. Γιατί ο Δημήτρης την εκμηδένιζε ανεμίζοντας τις σημαίες που μας ένωναν. Και μόνον που από φίλο και συνάδελφο τον ενσωμάτωσα στην οικογένειά μου δηλώνει δίχως περιστροφές την εκτίμηση και την αγάπη που έτρεφα στο πρόσωπό του.Αρχίζω να βαραίνω και σταματώ εδώ γιατί ο υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες ασθενικός μου νους δεν άντεξε την είδηση αυτη. Στη φωτό και αμέσως μετά την εκκλησία: ο Δημήτρης, στ' αριστερά του όρθια η μητέρα του γιου μου, καθιστή η Βίκυ η σύντροφος του Δημήτρη, στο κέντρο ο ξανθούλης ο Γιαννος μου και δίπλα του η κόρη του Δημήτρη. Κι εγώ ο φωτογράφος..
...................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου