Θα σάρκαζα κάθε απόπειρα διασκευής ενός αριστουργηματικού έργου παγκόσμιας εμβέλιας. Οποιαδήποτε αλλά όχι αυτή. Γιατί δεν ψυχανεμίστηκα το όνομα του αντιγραφέα δημιουργού. Ντέμης Ρούσος. Που το ανέπλασσε αριστοτεχνικά υπό την ευαισθησία που τον διακρίνει σε όλες του τις συνθέσεις. Και πως αλλιώς. Ένα παιδί της γειτονιάς μας ήταν που τον παρακολουθούσαμε να ονειρεύεται σαν αλλοπαρμένο. Κι όσοι ονειρεύονται μαθαίνουν πως κόσμος κι όνειρο ένα πράγμα είναι. Ακόμη κι αν δεν βολεύεται τ’ όνειρο στην πραγματικότητα βολεύουν τη πραγματικότητα στο όνειρο.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου