Απολογιστικό το βλέμμα στις δοξαστικές της ανάστασης ημέρες που παρήλθαν. Ανεξαρτήτως της αμφισβητούμενης ιστορικής αξίας των θρησκευτικών μύθων προκαλούν κατ’ έτος συναισθηματικούς πνιγμούς. «Ω, γλυκύ μου έαρ γλυκύτατό μου τέκνο που έδυ σου το κάλλος..» Ο βαθύς βαθύτατος πόνος της μάνας για την απώλεια που σπάει την ιεραρχία της φυσικής επιλογής. Πρώτα απέρχεται ο γονιός της ζωής και ακολούθως ο γόνος. Κάπως έτσι μετουσιώθηκε το ανθρώπινο δράμα σε θεϊκό. Ως προβολή σ’ ένα φανταστικό επίπεδο της ανεστραμμένης συνείδησης του κόσμου του πραγματικού. Των Τεμπών. Της Ουκρανίας. Της Γάζας. Της Υεμένης. Των απανταχού γενοκτονιών. Των κοινωνικών ερειπιώνων. Άγιες μέρες άγιος πόνος. Ύμνοι και ψαλμοί ισχυρότατων συμβολισμών. Αναπαραστάσεις της πραγματικής ζωής. Καθ’ εικονα και ομοίωση των Ελευσινίων και των Αδώνιων μυστηρίων ή τα κατά τους αγρούς Διονύσια. Συνδεδεμένες με τον θάνατο των καταστροφικών χειμώνων και την Ανοιξιάτικη αναγέννηση. Παρ’ όλ’ αυτά. «Ω γλυκύ μου έαρ» η ανάσταση του λαού μας εκκρεμεί..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου