΄Ενθεν κακείθεν ουρλιαχτά παρακμής. Αλλά κατόπιν εορτής.
Που ήταν όλοι αυτοί οι αντισυστημικοί κατά την ψήφιση του Ευρωσυντάγματος ενός στυγνού ανταγωνισμού και μιας μαύρης «απασχολησιμότητας;»
Δια του πρώτου λούζονταν οι λαοί στην πρωτόγονη ατομιστική αντίληψη και δια του δεύτερου απάλλασσαν τον εργοδότη από την υποχρέωσή του να μισθοδοτεί στην βάση συλλογικών συμβάσεων τον εργαζόμενο.
Που ήταν όλοι αυτοί οταν ο Ντελόρ έβρεχε πακέτα με αντίτιμο τη διάλυση του πανάκριβου παραγωγικά ελληνικού αίματος επιδοτώντας την ανεργία;
Που ήταν όλοι αυτοί όταν νεύματος δοθέντος της κεντρικής Τράπεζας του Ευρωκωλοχανείου συγχωνεύτηκαν εν μία νυκτί σε μία καταθετικές και επενδυτικές τράπεζες, για να εξαϋλωθούν τεράστιες περιουσίες στον χρηματοπιστωτικό τζόγο;
Που ήταν όλοι αυτοί κατά την αιχμαλωσία κρατών --και όχι απλώς φυσικών ή νομικών προσώπων-- δια μέσου της δημιουργικής λογιστικής ως να προσημειώνονταν οικόπεδα;
Που ήταν όλοι αυτοί όταν το χρήμα της πραγματικής οικονομίας διασπαθιζόταν άνευ εγγυήσεων σε εταιρίες φαντάσματα;
Γιατί κανείς δεν διερωτήθηκε πως διάβολο αγοράζω ντομάτα πολωνίας πατάτα μοζαμβίκης καλτσόν ινδίας πουκάμισο κινας κρέας αργεντινής και λάδι γερμανίας;
Ή ακόμη ακόμη γιατί κανείς δεν εξερράγη όταν ως δια μαγείας εξαφανίστηκαν οι άριστες ελληνικές ηλεκτρικές συσκευές από την αγορά;
Σε κατάσταση καθολικής τύφλωσης ήταν ο λαός εμπρός στην θέα των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά με τα ημιβυθισμένα μέσα παραγωγής; Τέτοιες ώρες τέτοια λόγια. Να έτσι για να σκοτώσω την ώρα μου πριν αυτή σκοτώσει εμένα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου