Το φασιστάκι μου.. Το Ροντ βάιλερ ενός φίλου που διεκδικούσε την αγάπη μου κι εγώ τη δική του..
Επισκέπτης ήμουν στον χώρο του κι αυτός που πουλί πετάμενο να διερχόταν σάλταρε να το αρπάξει γιατί του παραβίασε τον χώρο μέριαζε να μπω.
Ζώο άγριας ράτσας στιγμές στιγμές συμπεριφερόταν σαν κανίς. Ζητούσε απεγνωσμένα τα χάδια μου. Και τάπαιρνε με το σπαθί του. Τη γλώσσα του ήθελα να πω. Μ’ έλουζε κανονικά.
Κι αρχίζαμε το παιχνίδι.
Ένα σχοιχνί με δυο θηλιές ήταν. Από τη μια τραβούσα εγώ κι από την άλλη αυτός. Κάτι σαν διελκυστίνδα.
Και τάχα αγρίευε.
Για να του χώνω το χέρι μου στο στόμα και να το βγάζω δίχως ούτε αμυχή.
Με αντιλαμβανόταν πριν καν φανώ από την γωνία του τετραγώνου. Και με γάβγιζε επιτιμητικά θαρρώ. «Που ήσουνα;» το μετέφραζα εγώ.
Γιατί δεν γάβγιζε σχεδόν ποτέ. Δεν ήταν εκνευριστικό γαβγιστήρι..
Μόνον αν πλησίαζες τον φράκτη της δύο στρεμμάτων αυλής θα είχες πρόβλημα σοβαρό. Αλλά κι εγώ τον αντάμειβα. Ποτέ δεν εισέβαλα με άδεια χέρια ..
Δεν ξεκινούσα δίχως να έχω περάσει από τον χασάπη. «Μαλακίες σπόρια από τα πετ σοπ εγώ δεν φέρνω στο σκυλί» έλεγα στον φίλο μου και γελούσε.
«Μου τον έχεις κακομάθει» με μάλωνε..
«Δεν ξέρεις γιατί» ρωτούσα δήθεν αφελώς.
«Γιατί» απορούσε.
Τον προπονώ για το επόμενο γεύμα του που θα είσαι εσύ για ν’ απαλλαγώ..
Έξυπνος, άγριος κατά περίπτωση, μυώδης, όμορφος, φύλακας άγγελος μοναδικός. Στο καλό ψυχούλα μου.. Αυτό το δάκρυ είναι για σένα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου