Είναι να μην σου κάτσει. Να βιώνεις τη μοναξιά σου σκάβοντας στ' ορυχείο της μνήμης. Με κάποιον ν' ανταλλάξεις δυο λέξεις.. Και ξαφνικά να πέφτεις σε φλέβα χρυσού. Στη προσωπογραφία της ή του.. Και ν’ αρχίσει η πτώση των ερωτηματικών βροχή. Σα κατολίσθηση βράχων. Πως δεν τ' ανθίστηκα το πολύτιμο μέταλλο στο φτερό και άλλα τέτοια. Σαν όψιμη μετάνοια ενώπιον του θανάτου.. Μα τι ν' ανθιστείς στα είκοσι και στα είκοσι τρία σου.. Τότε δεν μετρούσες ούτε τα λουλούδια μα μήτε την αξία τους. Τα’κοβες και τα μύριζες.. Τόσο απλά. Ο κήπος ήταν γεμάτος για σένα..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου