Κρούω τον κώδωνα του κινδύνου . Αποτυπώστε τη φράση αυτή στις συνειδησιακές σας σελίδες και μην σφυρίζετε αδιάφορα ως Γερμανοί τουρίστες σε κατοχική περίοδο.
Μεταδοτική είναι η φωτιά της Μέσης Ανατολής σαν φονικός ιός. Δια της απλής επαφής. Κι εμείς δεν εφαπτόμαστε απλώς με τους λαούς της. Έχουμε επιλέξει πλευρά ασφυκτικού εναγκαλισμού. Το Ισραήλ.
Ως διοικητική μέριμνά του λειτουργούμε.
Το ανεφοδιάζουμε με όσα την συντηρούν υποδαυλίζοντας την καύσιμο ύλη.
Και θυμώνω γιατί θυμάμαι πως ως πριν τρεις δεκαετίες υπό την καθοδήγηση του Ανδρέα Παπανδρέου, διατηρούσαμε τις αποστάσεις εκείνες, που μας επέτρεπαν να την κοιτούμε αφ’ υψηλού, αλλά να μην την χάνουμε ποτέ από τα μάτια μας.
Ως κουμπάροι στον πολιτικό γάμο του Μιτεράν με τον Καντάφι είχαμε σταθεί.
Έπί χρόνια η κρατική Ολυμπιακή ήταν η μοναδική παγκοσμίως πτητική εταιρία που ένα ταξίδι (Ευρώπη – Γιοχάνεσμπουργκ) ήταν διάρκειας μόνον εννέα ωρών. Αντιθέτως όλων των Δυτικών Εταιριών που εξαντλούσαν τα τέσσερα πέμπτα του εικοσιτετραώρου. Με την Ολυμπιακή να πετά απ' ευθείας και υπερπλήρης, δεδομένου ότι: η απόκτηση ενός εισιτηρίου προϋπέθετε την προηγούμενη εξάμηνη κράτηση και... «πολιτικό» μέσο για να το εξασφαλίσεις.
Γιατί; Επειδή η Ελλάς είχε απαλειφθεί της λίστας των αεροπειρατιών και της τρομοκρατίας.
Επιπλέον δε αυτού οι Άραβες δεν επέτρεπαν πτήσεις των Δυτικών αερογραμμών υπεράνω της Βόρειας Αφρικής. Αλλά και πέραν τούτων τα ράφια των υπεραγορών τους ήταν πλήρη Ελληνικών προϊόντων με τις εξαγωγές στο ζενίθ τους.
Γιατι τότε η Ελλάδα άρθρωνε τον δίκαιο λόγο της όποιας αυτονομίας και εισακουόταν. Δεν κάναμε εξαγωγή δημοκρατίας. Σεβόμασταν τα καθεστώτα τους και απαιτούσαμε αντίστοιχο σεβασμό στο δικό μας, έτσι ώστε οι Άραβες να μας εκλαμβάνουν ως μητροπολιτικό τους κέντρο.
Κάτι που δεν σημαίνει ότι απορρίπταμε αφοριστικά τους Εβραιους.
Επισημαίναμε καταγγέλλοντας δίχως φόβο ή πάθος, την επιθετική συμπεριφορά τους. Ανιχνεύαμε όμως το modus Vivendi. Κόντρα στην σημερινή οικογενειακή και κυρίως μειοδοτική διπλωματία του τύπου Κοσσόβου και Ουκρανίας, που μας έχει φέρει στο χείλος της καταστροφής..
Γιατί φανταστείτε τη τραγωδία αν η φωτιά φουντώσει και εκραγούν δύο βόμβες μία στο μετρό και η άλλη όπου αλλού. Πέραν του θρήνου για τις ζωές της επί τόπου απώλειας, θ’ ακολουθήσει κι εκείνος των ζωών που έμμεσα και αθόρυβα θα εξαφανιστούν μαζί με τους τουρίστες.
Νομοτέλεια. Τώρα έχουμε στοχοποιηθεί ως σημαιοφόροι των Δυτικών σταυροφοριών.
Τόσο που ο υπερβάλλοντας ζήλος της κυβερνητικής συμμορίας μας αντιπαραθέτει ως εχθρούς ακόμη και έναντι αυτών – τη Περσία επί παραδείγματι που διερχόμενος τα σύνορά της διαπίστωσα πως κολακεύονταν στην προσφώνηση αυτή— οι οποίοι δεν ορκίζονται στην καταστροφή του Ισραήλ!!Και εν τέλει μπορεί κατά πλειοψηφία, αλλά δεν είναι όλοι οι Ισραηλίτες ουρά του φασίστα Νετιανιάχου.
Και επί τη αναφορά των Περσών.
Μελλοντολόγος δεν είμαι αλλά παρακάμπτοντας τη γλιτζερή ως του βαθμού εμετικής αηδίας προπαγάνδα των εγχώριων βασιβουζούκων, πολύ δύσκολα το Ιράν θα επιδιώξει γενικευμένη αναμέτρηση.
Ισχύει και για το Ισραήλ αφού ξεκάθαρος νικητής δεν θα υπάρξει.
Και αν μείνει κάποιος με την στυφή γεύση των αποικιακών βάσεων στα χείλη, αυτοί θα είμαστε εμείς. Που ενώ στη θεία μανία μας ν’ αλλάξουμε τον κόσμο μεγαλώσαμε ως φορείς επαναστατικών ιδεών, καταντήσαμε ως φορείς ενός απεχθούς «ανθρωπότυπου» που σέρνεται ανά την υφήλιο και εξ αιτίας των πολιτικών του επιλογών, ως « μεσαιοταξίτης αρουραίος της νεο(α)ταξίας » από τρύπα σε τρύπα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου