Δεν πίστευα ποτέ πως κάποιος θ’ άρπαζε ένα αριστουργηματικό παγκόσμιας εμβέλειας έργο για να το διασκευάσει και δεν θα του αλλοίωνε τον χαρακτήρα. Δεν μέτρησα όμως πως αυτός ο κάποιος ονομαζόταν Ντέμης Ρούσος και οποιοδήποτε έργο θα το ανέπλαθε αριστοτεχνικά με την ευαισθησία που τον διέκρινε σε όλες τις δημιουργίες του. Και πως αλλιώς. Ένα παιδί της γειτονιάς μας ήταν που τον παρακολουθούσαμε να ονειρεύεται σαν αλλοπαρμένο. Κι όσοι ονειρεύονται μαθαίνουν πως κόσμος κι όνειρο ένα πράγμα είναι. Ακόμη κι αν δεν βολεύεται τ’ όνειρο στην πραγματικότητα βολεύουν τη πραγματικότητα στο όνειρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου