Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ...
Θυμάμαι τον αλησμόνητο Δελαστίκ να γράφει:
« Μην παρασύρεστε από την κυκλοφορία των... "έγκριτων" Αμερικανικών εφημερίδων στις ανατολικές πολιτείες. Ο εξευγενισμένος και γονυπετής στο καθεστώς Τύπος των New York Times, και Washington Post, περιορίζεται σε μια πολιτεία ή πόλη.
Αντιθέτως του δικού μας που διαβάζεται στο καφενείο και από το τελευταίο χωριό.»
Η πρώτη άμεση διαπίστωση που έκανα στην βαθιά Αμερική με το πέλμα μου να πατά πρώτη φορά το έδαφός της. Κυρίαρχη ήταν ακόμη η αντίληψη πως: Ειρήνη στον κόσμο είναι η «my own cow !! (η αγελάδα μου!!) Ο αλησμόνητος Τζορτζ Κάρλιν ήταν για την πλειοψηφία του πληθυσμού απλώς μια αντισυμβατική και απεχθής (και κάπως κομμουνιστική) καρικατούρα.
Έσβησε όμως ο Γιώργος νωρίς με την εγχώρια εικόνα να τον διαψεύδει.
Τα καφενεία κατέβασαν ρολά και ο Τύπος των εκατομμυρίων φύλλων κατέρρευσε. Σήμερα οι θαμώνες νέοι γέροι και παιδιά μαλακίζονται δια του κινητού τους. Ο ψηφιακός πολιτισμός του μαζικού κοινωνικού αυνανισμού εξαπλώθηκε σαν ανεμοστρόβιλος.
Κατά φωτοτυπία παντού ανά την υφήλιο. Σχέσεις και συναλλαγές απρόσωπες. Με την χρήση αποκλειστικά των δύο από τις πέντε αισθήσεις
Συγκρατηθείτε επομένως όσοι φιρφιρίκοι θεωρήσατε πως ο Χριστιανόπουλος σήμερα δικαιώνεται. Πως τάχα η επόμενη παγκόσμια επανάσταση από την μητρόπολη του καπιταλισμού θα προκύψει.
Οι κόκκινες κουκίδες εξέγερσης με τις Παλαιστινιακές σημαίες στον Αμερικανικό χάρτη, δεν συστήνουν καθ’ υποχρέωση επανάσταση.. Γιατί Αμερική δεν είναι μόνον το Μανχάταν του Κολούμπια.
Στο βαθύ μεσοδυτικό κράτος – το βασίλειο του Τραμπ—τα πανεπιστήμια βιώνουν την αυταρχική καταστολή που επιβάλλει την ησυχία τάξη και ασφάλεια της άγριας Δύσης
Αυτό δεν σημαίνει πως ο ξεσηκωμός των φοιτητών κατά της Παλαιστινιακής σφαγής δεν είναι καθ΄υποχρέωση ένα αισιόδοξο μήνυμα. Είναι αλλά:
Αφορά ένα κομμάτι- του κοινωνικού αφρού που δεν μασάει τα περί του δικαιώματος του σφαγέα Νιετανιάχου στην αυτοάμυνα. Ούτε και πως τα δις των δολαρίων που ενθυλακώνει ο φασίστας Ισραηλινός, δεν προκύπτουν από τη λεηλασία του Αμερικανικού λαού των εθνικιστικών αναβολικών μιας πληθυσμιακής βαβέλ.
Αποστρέφεται όμως την συντριπτικά πλειοψηφούσα πιθανότητα να υποστεί και στην Ουκρανία, μια ακόμη μετά το Βιετνάμ και το Αφγανιστάν ταπεινωτική ήττα.
Έχουν έτσι έντρομοι οι Νεοταξιτες, του πολιτικού καθωσπρεπισμού και των οικονομικών αποικιών, αντιληφθεί, την απειλητική ανάσα των υιοθετημένων παιδιών τους. Τις ακροδεξιές τερατογενέσεις τους. Γιατί ο αρχηγός της αγέλης τους -- που θα επανεκλεγεί--παραπέμπει στο κουίζ ψάξτε τις διαφορές μεταξύ των δύο πολιτικών προσώπων..
Και μόνον για όλους όσους έχουμε παραδοθεί στην παραλυτική ποιηση του Ελύτη, θα τον επικαλεστώ
Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου