Γιατί;
Επειδή το κανιβαλικό και αντιεπαγγελματικό τηλεοπτικό του συνεργείο της διανομής κασετών στα βίντεο club, είχε παραβιάσει το οικογενειακό άσυλο του Τόμπρα, για τη λήψη τάχα συνέντευξης που αρνείτο ο τελευταίος να την παράσχει, σε έναν μοντελοπνίχτη. Και απολύτως αιτιολογημένα επειδή η σχέση του με την δημοσιογραφία ήταν όση η δική μου με την CIA ή την NASA.
Έμεινα έτσι μόνος εναντίον όλων!! Απέναντί μου είχα, όλες όσες καθεστωτικές ορντινάτσες επιτίθονταν στον δικαιολογημένα δημοφιλέστατο ηγέτη. Τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Κάτι που δεν μου συγχώρησαν ποτέ. Γιατί αμφισβητούσα μεταξύ πολλών άλλων, στους θεσιθήρες και τις πολυπληθείς πολυθρόνες τους στα υπουργικά γραφεία Τύπου, (ως μία Σημιτοτραφή με δεκαπέντε αργομισθίες), την μίσθαρνη παρουσία τους σε αυτά, που ουδεμία είχε σχέση με το δημοσιογραφικό λειτούργημα ελέγχου της εξουσίας.
Ναι υπήρξα εμμονικός γιατί όταν απόκτησα διεύθυνση και δικαίωμα προσλήψεων, κράτησα αποκλειστικά εκείνους που διέθεταν την αντιληπτική και γνωσιολογική ικανότητα πρόσληψης και διάκρισης της είδησης και των κοινωνικών συνεπειών της, ενώ προσέλαβα ανεξαρτήτως φύλου (το από μουνί φωνή κι από φωνή μουνί δεν κατίσχυε εμού, ήμουν χορτασμένος) εκείνους ή εκείνες που διέθεταν τα αντίστοιχα προσόντα.
Έτσι αναρριχήθηκε το έντυπο που διαφέντευα στη δεύτερη θέση της κυκλοφορίας μεταξύ των Νέων και του Έθνους ενώ στη μόνη απόλυση που προέβην σε όλο μου τον δημοσιογραφικό βίο, ήταν αυτή της δικαστικής μου ρεπόρτερ. Και πότε;
Όταν επέστρεψε από εκδήλωση του υποψήφιου προέδρου και κορυφαίου δικηγόρου Τάκη Παππά και απαντώντας μέσα στην καλή χαρά στην αγωνιώδη ερώτησή μου τι συνέβη, σημείωσε:
«Τίποτα κύριε Ανδρικόπουλε τα συνηθισμένα..» Και ξέρετε ποια ήταν τα συνηθισμένα; Στη συγκέντρωση είχε παραβρεθεί και ο ανεξάρτητος υποψήφιος της δεξιάς (!!) δια του 13% του οποίου θα εκλεγόταν με συντριπτική πλειοψηφία ο δημοκρατικός υποψήφιος.
Τα διόρθωσα καθιδρος στον αέρα αλλά αυτό δεν απέτρεψε κορυφαία πολιτικά στελέχη (ούτε σε μια τρίχα από τ' αρχίδια τους δεν είναι ο γιδοβοσκός) να με μεμφθούν δίχως φυσικά να ξέρουν τι είχε προηγηθεί..
Και παρ’ όλ’ αυτά δεν την απέπεμψα γι αυτό.. Αλλά για το θράσος «του εμένα δεν με κουνάει κανείς» που βεβαίως γνώριζα από πού αντλείτο.
Αλλά η εργοδοσία μοναδική ερωμένη έχει το χρήμα και Ευγενιος που θα της έβαζε στο πορτοφόλι της 80 εκατομμύρια τον μήνα δεν θα ψαρευόταν εύκολα στην αγορά.. Και οι νοώντες νοήτωσαν. Αποδείχθηκε όταν πολύ αργότερα παραιτήθηκα. Έκλεισαν και τα δύο. Και κανάλι και εφημερίδα.
Και γιατί είχα σταθεί τόσο εμμονικά πλάι στον Ανδρέα Παπανδρέου;
Οι υποψιασμένοι αλλά και οι ανυποψίαστοι ακόμη αναγνώστες μου θα το έχουν αντιληφθεί. Από την μνημονιακή επίθεση στην αγορά εργασίας και στην λεηλασία της δημόσιας περιουσίας (δια της ..δημιουργικής λογιστικής και των ραδιουργιών της Goldman Sachs) των οποίων πρωτεργάτης υπήρξε η Σημιτομαϊμού, με την θέσπιση του διευθυντικού δικαιώματος έναντι του ισχύοντος εργατικού και τους μικρούς καθημερινούς αδιόρατους θανάτους στην δημόσια παιδεία και την υγεία.
Ότι ζήσαμε από το 2010 – που από το 1996 από κοινού με τον σπουδαίο πολιτικό Μιχάλη Χαραλαμπίδη είχαμε προβλέψει-- και εντεύθεν, είναι η χαριστική βολή κατά του λαού.. Κάτι που στην οικονομία καλείται καταστροφική πρόβλεψη, με το κέρδος της να είναι ως φυσικό επακόλουθο αρνητικό. Γιατί μοιάζει με ακάλυπτη επιταγή.
Όμως σε προσωπικό επίπεδο πλούτισα σε λαϊκή αγάπη. Όπου εμφανιζόμουν με τους γιους μου αντιμετώπιζα καθολική αποδοχή. «Να είστε υπερήφανοι για τον πατέρα σας» τους ψιθύριζαν χαϊδεύοντάς τους τα κεφάλια..
Δεν ξέρω πόσο περήφανοι μπορεί να είναι σήμερα γιατί το μόνο που έχω να τους αφήσω είναι το όνομά μου. Αυτό για το οποίο καθώς ακολουθούσα το φέρετρο του Αντρέα, εξερχόταν ο κόσμος των πεζοδρομίων και μ’ έσφιγγε στην αγκαλιά του.
Αλλά και τότε που κάλεσα για τον γιο του Αγωγιάτη Δημήτρη Τσοβόλα να έρθει ο λαός σε συμπαράστασή του, στον υπό κατάληψη Άρειο Πάγο, για να πλημμυρίσει μέσα στην μαύρη πολιτικά και φυσικά Μητσοτάκεια νύχτα η Αλεξάνδρας, από 50 χιλιάδες παθιασμένων Αθηναίων.
Και εν τέλει μαζί με άλλους μαχητές επαναφέραμε τον λαοπρόβλητο ηγέτη στην εξουσία.
Όμως η ζωή --και δυστυχώς για τους Έλληνες που έστω μια μικρομεσαία αναδιανομή του λαϊκού εισοδήματος από τον Αντρέα, κάτι σαν ένα φλας στην αιωνιότητα, είχε ανακουφίσει θεαματικά τον λαό-- είχε αποφασίσει για την τύχη του. Και τη δική μας..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου