Πήξαμε στην παπάτζα.. Πυροτεχνήματα.. Ποταμοί πλην ελαχίστων εξαιρέσεων ανέξοδων ευχών. Που τις εισπράττουν οι μοναχικοί δέκτες σαν εντάλματα σύλληψης για την προσωπική τους αποτυχία. Να συντροφευτούν. Κι αλίμονο σ' αυτόν ή αυτήν που ζει στην έρημο και θυμάται τα του κόσμου. Παραμένει ωστόσο αναπάντητο το διαχρονικό ερώτημα --καρφί στον τοίχο της δήθεν προστατευμένης καρδιάς-- σε σχέση με το βάρος της μοναξιάς στην παλάτζα της ζωής. Κατά που βαραίνει αυτή πιότερο.Στη μοναξιά εντός του πλήθους ή σ' εκείνη του κελιού με την σκέψη ασύλληπτη να δραπετεύει σαν πουλί. Μην αναμένετε να σας δώσω την απάντηση εγώ.. Είμαι το πλέον ακατάλληλο άτομο.. Αλλά μαζευτείτε γιατί οσονούπω θα διέλθει το απορριμματοφόρο των καιρών και θα μαζέψει τις ευχές.. Η μοναξιά μου λένε φίλοι πως διδάσκει, αλλά για πείτε μου ρε μάγκες: Ποιος από τον πόνο του έγινε σοφός.........
.......................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου