Ε, ναι.. Ένα από τα πέντε ζεϊμπέκικα που με ξεσηκώνουν..Και που χορεύω. Γιατί το ζεϊμπέκικο δεν το επιλέγεις. Σε επιλέγει. Επειδή σου μίλησε στη ψυχή. Φέρνεις μια στροφή επί του κύκλου της ήττας σου. Κι όταν στην άκρη της την ολοκληρώσεις, χαστουκίζεις τη γη. Για να σου αναστήσει τα όνειρά σου. Διαφορετικά ας ανοίξει να σε καταπιεί. Θα το χορέψω έτσι πλάι σας με ραγισμένα φτερά.. Πλευρά ήθελα να πω. Δίχως λεζάντες. Γιατί δεν είναι παρέλαση.. Είναι το αλκοόλ της αρσενικής μέθης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου