Με αφορμή τον πατροκτόνο των Καλυβίων
........................
Η ροκιά που σε ερμηνεία του Βασίλη Παπακωσταντίνου είχα ανυψώσει σε ύμνο ζωής.Το γιατί είναι προφανές. Το ψιθύριζα με τον νου να ιδρώνει στην έγνοια όχι ενός, αλλά τριών γιων. Μπορεί να μην έτυχα της μαγικής τρυφερότητας από μια κόρη, αλλά έτυχα του προνομίου να καθρεφτίζεται η δική μου εφηβεία σε αυτούς. Και πια που είναι ολοκληρωμένοι άνδρες κι αποκαταστημένοι επιστήμονες, να εξομολογηθώ πως: Όταν κατά την εφηβεία τους εκτοξευόμουν ως πύραυλος στο διάστημα του θυμού μου, με τον εαυτό μου εξοργιζόμουν. Επειδή διέγραφα μ’ ένα κλικ όλες τις ασυνείδητες μαλακίες που εγώ είχα διαπράξει στην ηλικία τους, ώστε να τις αντιστοιχίσω και να είμαι επιεικής μαζί τους. Αλλά έτρεμα πάντα στην ιδέα της επανάληψης του μύθου του Φαέθοντα. Τις καταστροφικές συνέπειες που προκαλεί η αχαλίνωτη αρσενική εφηβεία.. Με το «άσε με να κάνω λάθος» να ισχύει αποκλειστικά αν το βλαπτικό αποτέλεσμα είναι αποκαταστάσιμο..
...........................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου