Την τιμώ από σήμερα γιατί πιθανόν να λείψω. Με το σπίτι ολόφωτο.. Σαν εθνικό συμβολισμό.. Θα σβήσει μόνον όταν εγώ πεθάνω. Κρατώ την εικόνα και τον ήχο της αντάρτικης χορωδιακής της φωνής, από τότε που έφυγε. Τον Ιούνη του 1997. .
Αφορμής δοθείσης της εν ζωή ονομαστικής της γιορτής, ανασταίνω μελαγχολικά το είδωλό της για να μου ψιθυρίσει μελωδικά σε απόσταση αναπνοής από τ’ αυτί μου, το «σ’ αγαπώ γιατ’ είσαι ωραίος». Και να ριγώ ξανά όπως τότε..
Προσφυγοπούλα Σωκιανή στην καταγωγή και κυρίαρχη στο σπιτικό της..
Είναι η γυναίκα που διαμόρφωσε τον υπερήφανο χαρακτήρα μου και μου μεταμόσχευσε τον σεβασμό στο δεύτερο φύλο. Λατρεία ακόμη και των νυφών της.
Νίκη της προσωπική η μόχλευση των ατομικών και κοινωνικών φιλοδοξιών μου. «Μια ταπεινή νοσοκόμα ήμουν από την Ξάνθη, που να φανταζόμουν πως ο μοναχογιός μου θα στόλιζε σα κόσμημα τη ζωή μου» είχε πει δακρυσμένη σε μια συνεστίαση της γειτονιάς για μένα. Με το πρόσωπο του πατέρα μου --επίσης αντάρτη ασπίδα μου και επαναστατικό μου πρότυπο— να φωτίζεται από ικανοποίηση ..
Γιατί ξαφνικά η οικογένειά μου από «κομμουνιστικά μιάσματα» κατέστη περιούσια στα νυφοπάζαρα των .. «προικώων συναλλαγών». Με τις μετοχές του απογόνου στα ύψη.. Τέτοια και τόση είναι η κοινωνική ξεφτίλα του μικροαστισμού..
Στα ζόρια μου κρυβόμουν ανάμεσα στα στήθη της και πέρα από τα σαράντα. Γιατί γαλήνευα. Κατανοητό. Το νέκταρ της ζωής είχα εξ απαλών ονύχων από εκεί σαν μέλισσα τρυγήσει.
Για να υποχρεωθώ ως μοναχοπαίδι και σαράντα χρόνια μετά να υπερχρεωθώ, παραιτούμενος, για έντεκα μήνες από κάθε επαγγελματική απασχόληση, έτσι ώστε: Να σταθώ φύση και τσέπη στο πλευρό της καλύπτοντας τα νοσήλιά της σε σουΐτα του αντικαρκινικού Μεταξά.
Μάταια. Δεν έσωσα, την πολύτιμη για μένα και τους πολιτικούς συντρόφους της, ζωή της.
Γελαστή έφυγε ωστόσο. Με τα εγγόνια της και γιους μου να της εγχειρίζουν στο κρεβάτι του πόνου πειρακτικά τη μαγκούρα της. Για να με.. δείρει!!
«Είναι ο Κόναν ο βάρβαρος γιαγιά ο μπαμπάς!!»
(κατά την παιδαγωγική και αποτελεσματική μέθοδό της, μου είχε μ’ αυτή μετρήσει τα πλευρά μου – «Τι μου δείχνεις το 18 δεν είναι 20 !!!» έλεγε αυστηρά.. Δεν το κρύβω. Τη μιμήθηκα ως πατέρας. Και εκ του αποτελέσματος δικαιώθηκα. Τρεις επιστήμονες παρέδωσα στην κοινωνία)
Αλλά εκείνη τους συνόδευε μ΄ένα διάφανο χαμόγελο στο στόμα μπαίνοντας -- παρά το καρκινογενές μαρτύριό της-- στο παιχνίδι. «Εγώ τον μπαμπά σας δεν τον ξυλοφόρτωσα ποτέ»!
Ψευδόταν!! Ή το είχε απορρίψει, ή ξεχάσει, ή αρνιόταν ενοχικά να το δεχτεί.. Άγνωστο.. Το πήρε μαζί της.
Σημασία έχει πως κατ’ αυτό τον τρόπο άρπαξε τα ηνία ενός άναρχου και ατίθασου αλόγου.. Διαφορετικά το μέλλον μου θα ήταν εφιαλτικά δυσοίωνο.
Αν έτσι από τα χαώδη ύψη που αιωρείται, ρωτήσει «να ζω αν έμαθα», παρακαλώ σας άστρα λαμπιόνια της ζωής μας, μην της πείτε την αλήθεια. «Πείτε της κάτι, πείτε της ψέματα».
Γιατί από την ώρα που απογειώθηκε ακολούθησε το κενό μιας καταστροφικής σιωπής. Είχα χάσει το απόλυτο της αγκαλιάς της, που εκτός από την θάλασσα, μόνον εκείνη μου έχει χαρίσει ανιδιοτελώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου