Ως εδώ..Ή ως το άγνωστο εκεί..

 

Το νιώθω.. Μέρα με τη μέρα κονταίνει η ανάσα μου με τις γραμμές του τρένου της ζωής μου να μαζεύουν. Άρχισε να διακρίνεται με γυμνό μάτι ο τερματικός σταθμός. Διόλου διαφορετικός από τον αφετηριακό που μ’ έφερε στη ζωή. Σκοτάδι. Δεν μεμψιμοιρώ. Προνόμιο είναι και ο θάνατος. Ιδία όταν είναι αιφνίδιος. Γι αυτό θα είμαι εκεί όταν θα έρθει. Έζησα πλούσια..Πλήρης εμπειριών. Μια ώρα δικής μου ζωής εξισούτο με τρεις χιλιάδες ώρες πολλών άλλων. Δεν έχω μετανιώσει η μη μόνον για τις παραλείψεις μου. Γιατί ο χρόνος δεν μου ήταν επαρκής. Αν τον είχα ίσως να είχα… Με τα «αν» όμως του υποθετικού λόγου δεν γράφεται η ιστορία. Απαιτεί αίμα ζεστό. Κι αυτό που κυλά τα τελευταία χρόνια στις φλέβες μου είναι κρύο κι άρρωστο. Καρκινογενές. Που με υποχρέωσε στη βάσανο της ζωής σε μια ξέρα. Με τις φωνές του κόσμου να φτάνουν σαν σειρήνες στ’ αυτιά μου. Έσχατο αίτημά μου να μετουσιωθώ σε στάχτη που θα απλωθεί στη θάλασσα.. Τη λάτρεψα. Γι αυτό και την ταξίδεψα. Δεν ήταν λίγα τα βράδια που είχε γίνει η εξομολόγος μου. Πότε μου θύμωνε και πότε μου γαλήνευε. Φτάνει. Ως εδώ.. Ή ως το άγνωστο εκεί..

.........................