Kαλημέρα όλη μέρα αφιερωμένη στην οικογένεια.. Με τα τερατάκια τριγύρω σας, να στριφογυρίζουν στην σημερινή οικογενειακή ζούγκλα σα σβούρες. Και να δυσανασχετείτε.. Γιατί η απόσταση από τις δικές μας μικρές εξεγέρσεις, έχει από τα μπάζα της καθημερινότητας σβήσει κάθε μαλακία μας.. Ναι, ναι, τότε που οι εισαγόμενες ροκ όπερες ακολουθούνταν από μαγνητισμένους κάθε απόπειρας πολιτικής ή κοινωνικής αλλαγής. Και κατ' αντιδιαστολή οι λαϊκές μας φωνές να ματαιοπονούν άδοντας, για την έλξη των επιθυμιών μας. Αλλά να θριαμβεύουν επί των εξορίστων ομογενών. (περί εξορίστων επρόκειτο στη βάση σχεδίου από το μετεμφυλιακό καθεστώς ν΄' απαλλαγεί στομάτων που αδυνατούσε να θρέψει ή ν' απασχολήσει). Ήταν η μαζοχιστική νοσταλγία για μια πατρίδα. που ανεξαρτήτως γεωγραφικού στίγματος πλήγωνε και εξακολουθεί τα παιδιά της . Επαναλήφθηκε εξήντα χρόνια μετά. Το 2010. Μόνο που δεν ήταν φάρσα. Αλλά τραγωδία. Γιατί τούτη τη φορά σταθήκαμε μάρτυρες της μετανάστευσης του κοινωνικού μας αφρού. Δίχως τον Νατ Κιν Κόουλ της Ελλάδας, τον Στέλιο Καζατζίδη, να είναι εν ζωή για να μελοποιήσει την λαχτάρα νόστου των παιδιών μας. Να είστε επομένως προσεκτικοί απέναντι στα πιτσιρίκια. Αυτοί θα είναι αύριο οι δικαστές των πεπραγμένων μας..
.........................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου