Κράτα ρε φίλε γερά με καλούν παλιοί και νέοι φίλοι μου που σήμερα ένα σμήνος από αυτούς με ξεσηκώνουν για καταδύσεις στην απόλυτη αγκαλιά ενός λατρεμένου μου στοιχείου αλλά και στοιχειού!! Τη θάλασσα. Το μαύρο ασήμι μου.
Που όταν αγόραζα το πρώτο μου εξάμετρο σκάφος (ακολούθησαν άλλα μέχρι το τελευταίο το δωδεκάμετρο) ο πωλητής με είχε προειδοποιήσει πως: Ή θα την ερωτευτώ ή δεν θα βουτήξω ξανά ούτε τον αστράγαλο μου σε αυτή.
Μου συνέβη το πρώτο..
Ριγούσα σε όλη την διαδρομή για το λιμανάκι του Πόρτο Ράφτη, ώσπου ο ηλεκτρικός εργάτης να σηκώσει την άγκυρα για τ’ απέναντι νησιά.
Ήρθε όμως ο πρώτος Γρέγος της καθεστωτικής λεηλασίας και πήρα οδυνηρά διαζύγιο απ’ αυτό και απ’ αυτή. Για καιρούς έτσι απέφευγα κάθε επαφή μαζί της. Πονούσα. Σα συσφικτήρα στη καρδιά ένιωθα την απώλειά τους.
Για να έρθει στη συνέχεια ο φονικός νοτιάς, που σκάβοντας ως και τον πάτο της θάλασσας έπληξε την υγεία μου. Και να χάσω κατά κυριολεξία τις συντεταγμένες της, όπως οι Νεοέλληνες εκείνη του άστρου της δικαιοσύνης.
Σήμερα όμως θα λύσω ξανά τους κάβους θέτοντας στο κατόπι την πυξίδα όλων εκείνων που όχι απλώς ψηφιακά ακόμη με αγαπούν. Γιατί αξίζει να χαθείς σε ένα όνειρο έστω και αν πνιγείς μέσα σε αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου