ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

 

Κάτι μου συμβαίνει.. Όλο και πιο πολύ διατρέχω το νεκροταφείο των αναμνήσεων. Όλο και πιο ευάλωτος καταλήγω συναισθηματικά ακόμη και στο άκουσμα αμφισβητούμενων μύθων. Όλο και περισσότερο τα κύτταρά μου ανοίγουν στην υποδοχή συναισθημάτων που δεν με αφορούν..

Κι όσο συντρέχουν αυτά οι γιοι μου κατισχύουν των πάντων στη σκέψη μου. Όχι πως απουσίαζαν ποτέ από αυτή. Αλλά κυριαρχούσε η αγωνία της προστασίας και της αποκατάστασής τους. 

 

(Στη φωτό οι δύο από τους τρεις.. Ο πανεπιστημιακός και μεσαίος και ο "σπόρος" ο πρόσφατα ενταχθείς στην ακαδημαϊκή κοινότητα)

 

(Στη δεύτερη φωτό ο πρώτος μου ο Γιάννος μου σε τραπέζι που με είχε προσκαλέσει ο επαναστάτης παπάς ο πατέρας Πυρουνάκης γιατί την επομένη τον είχα πρωτοσέλιδο στη Μεσημβρινή αφού η μασωνεία της ιεράς συνόδου τον έσερνε κατηγορούμενο)

 

Μέχρι που και ο τελευταίος εντάχθηκε στην ακαδημαϊκή κοινότητα. Θεώρησα έτσι εσφαλμένα πως απαλλάχθηκα μιας υποχρέωσης που στη πραγματικότητα ήταν καθήκον. Έστω.. Ένιωσα ξαφνικά ελεύθερος. 

Για να διαπράξω ..αδικήματα των οποίων την γεύση είχα στερηθεί.. Μόνο που λογάριαζα δίχως το ανεκπλήρωτο όνειρό μου. Μια κορούλα.. Τη Κατερίνα μου.. Να χαθώ στις τσιριμόνιες της. Τα νάζια της. Τη τρυφερότητά της. Κατέστη ειδικά σήμερα για μένα, βασικό αλλά εν ανεπαρκεία αγαθό. Τους μαντράχαλους είχα πάψει να τους φιλώ από την εφηβεία τους. Τι να φιλήσω μούσια; Κι όσο για την τρυφερότητα; 

Στο δίλημμα έλεος ή σκληρότητα απάντησα κατά την ανατροφή τους και σύμφωνα με την θέση Λουντέμη με το δεύτερο. Γιατί όποιος καταμεσής του ανελέητου καπιταλισμού συμπεριφέρεται σοσιαλιστικά είναι καταδικασμένος σε θάνατο. 

Για να θερίζω όμως και υπό αυτές τις συνθήκες ότι έσπειρα. Και να διερωτώμαι τι αμαρτίες πληρώνω που το Σύμπαν μου αφαίρεσε το δικαίωμα στη κόρη. Ίσως όμως και να έπραξε σοφά. Γιατί στενός κορσές θα της είχα γίνει. Άσε που ουδείς θα δεχόμουν πως θα ήταν άξιος να σταθεί στο πλευρό της.. Συμπέρασμα: Στη κοινωνία πρόσφερα τρεις χρήσιμους επιστήμονες μα στον Ευγένιο ουδέν.