Δεν ξέρω πως και γιατί,ίσως επειδή ο εγκλεισμός προκαλεί παραληρήματα, αλλά σήμερα ξύπνησε σαν ηφαίστειο στα σωθικά μου η μάνα ανατολή..
Και κάηκα στη λάβα της..
Δεν μιλώ για τα τσιφτετελορόκ των άδειων κρανίων της παραλιακής με την κίνηση ενός εκκρεμούς στο σώμα τους, που τα κάνει να μοιάζουν με αυτιστικά..
(να με συμπαθούν τα πανέξυπνα αυτά παιδιά)
Αναφέρομαι στην αυθεντική ανατολή.. Αυτή που από τη πρώτη νότα σε στέλνει στις αμμώδεις ερήμους των ασημογαλάζιων παραισθήσεων μιας πανσελήνου όπως τα μάτια της εικονιζομένης. Αλλά και στις μία και χίλιες νύχτες. Έτσι κι αλλιώς όλη μας η ζωή, από τις χίλιες, μια νύχτα άξιζε και ήταν αυτή που άφησε το αποτύπωμά της, να μείνει σαν τατού στην καρδιά..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου