Μια μελωδία που αποκαλύπτει πως βρίσκομαι στον προθάλαμο μιας κοινωνικής αβύσσου. Σας ζητώ προκαταβολικά συγνώμη αν καταστρέψω και την δική σας διάθεση, επειδή πρόκειται για την οδύνη της απώλειας που βγαίνει από τα ηχεία της ψυχής. Το βλέπεις στο ασύλληπτο φως των δακρύων, που είναι πιο στιλπνά κι από μαργαριτάρια. Εικόνα παράταιρη στη ψηφιακή εποχή που οι σχέσεις τρέχουν με ταχύτητες 24 mbps. Ψεκάστε σκουπίστε τελειώσατε. Για να διερωτάσαι την επομένη αν είχε κάποια σημασία ότι έγινε τη προηγουμένη. Με την απάντηση να βρίσκεται πίσω από μια καταστροφική σιωπή..
..............
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου