Ζητώ συγνώμη που συχνά πυκνά ο θυμός με παρασύρει..Και τσουβαλιάζω ισοπεδωτικά τα νιάτα μας στοιχίζοντάς τα πίσω από τους ντιριντάχτες της παραλιακής.. Της όποιας παραλιακής.. Φωτοτυπία είναι η μία της άλλης σαν βιομηχανικό προϊόν μαζικής παραγωγής Είναι που ο γαμημένος ο καρκίνος συνοδεύεται από δηλητηριώδη παράγωγα κι έχει περιμαζέψει τα σύνορα και την συχνότητα των εξόδων μου.. Όχι πως έχτισα το προσωπικό μου κελί μέσα στο σπίτι σαν τον θεοπάλαβο Ζουράρη..
Τα ζεϊμπέκικά μου τα ρίχνω ως ευθέως απόγονος των Θρακιωτών επειδή δική τους επινόηση ήταν και το χόρευαν περιφρονώντας τον θάνατο κατά διαλείμματα των μαχών. Για να τους ακούει η γη και να τρέμει, αλλά να: Δεν αντέχω ρε αδέλφια τους τσιφτελοροκάδες με τα ξέκωλα στη πίστα να διαγωνίζονται σπειροειδώς και μεταφορικά ποια κάνει το καλλίτερο γαμήσι.. Θέλω άρωμα συναισθήματος .. Ουσία ψυχής.. Κι αυτό είναι κάτι που λείπει ή εγώ δεν ήμουν καλά πληροφορημένος.. Ώσπου άκουσα αυτό που ακολουθεί..Κι είπα ΩΠΑ!!! Εδώ είμαστε..
..............
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου