Εξοικειώνεσαι με τον θάνατο όταν αυτός σου προαναγγέλλει την παρουσία του εμμέσως πλην σαφώς.. Γιατί σου δίνει το περιθώριο προσαρμογής στην πεμπτουσία του. Πως δεν είναι τίποτα πλέον της αποκάλυψης των καθημερινών θανάτων μιας ανεπαρκούς η απελπισμένης ζωής.
Και βεβαίως αφού προηγουμένως εγκολπωθείς στην ιδέα πως ως κατάσταση την έχεις ζήσεις ξανά. Προ της γέννησής σου.. Ίδια ακριβώς..
Το μόνο αντιφατικό στην υπόθεση του θανάτου είναι πως όλοι προσεύχονται για ένα ταξίδι στον παράδεισο αλλά κανείς δεν θέλει να πεθάνει.. Τι με κόφτει; Πως όταν πεθάνω δεν θα δω τον εαυτό μου να πεθαίνει για πρώτη και τελευταία φορά..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου