Δεν έχουν ημερομηνία λήξης μήτε και επετείους όταν ενσωματώνονται νύχι κρέας σε όλες τις εποχές.. Έτσι καταδύθηκα στο χθες με τη μάσκα της πραγματικότητας ώστε να μην αποκοπώ αυτής, για συναντηθώ με μια λαϊκή τραγωδία που κατέληξε σε εθνικό ναυάγιο. Την απώλεια της Μεγαλονήσου. Της Κύπρου της οποίας ο φάκελος ανοίγει και κλείνει κατά περιόδους και κατά δοκούν. (ξέρω τι περιέχει) Το ολιγόλεπτο ντοκυμαντέρ του Παντελή Βούλγαρη είναι έτσι άκρως αποκαλυπτικό των ηθικών και φυσικών αυτουργών του σχετικά νωπού άλικου αίματος, με τα συνθήματα ν’ ακουμπούν εφιαλτικά επί της αυταρχικής δράσης των πολιτικών απογόνων τους. Σε ότι αφορά την σημερινή απουσία μου αυτή εδράζεται στο ότι συμπαραστάθηκα στις κινητοποιήσεις των γιατρών του δημοσίου απέχοντας από την χημειοθεραπεία μου. Στις αυστηρές επικλήσεις τους ως προς την προσέλευσή μου στο νοσοκομείο, (μέχρι και στο τηλέφωνο με έψαξαν γιατί υπήρχε προσωπικό ασφαλείας) η απάντησή μου ήταν σταθερά η ίδια. Δεν θα επέτρεπα ποτέ να καταστώ το πρόσχημα απαλλαγής του μαύρου καθεστώτος με την απασχόλησή τους. Η ζωή μου δεν έχει καμιά αξία εμπρός στους αγώνες τους.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου