Μπορεί ο πλούτος να μην ήταν στη τσέπη, ήταν όμως στη ψυχή.. Με την κοινωνική ομοδοξία η αλληλεγγύη (πλην όχι ηχηρών αλλά κραγμένων εξαιρέσεων) του λαού ήταν δεδομένη.. Γιατί πάντα παίρναμε τους δρόμους της καρδιάς που ποτέ δεν ήταν αδιέξοδοι. «Τα πιο ωραία λαϊκά σε σπίτια με μωσαϊκά τα είχαμε χορέψει.. Γαλάζιο γύψο η οροφή και τα τακούνια της καρφί αλλά χωρίς επιστροφή!!» Νικολακοπούλου που μαζί με το άλλο βρέθηκε στις ωραιότερές της στιγμές. Ποιο άλλο; Αυτό που κάθε φορά φωτογραφίζομαι «Μετά μας πήρε αριστερά το περιβόλι κι η χαρά και πήραμε το βήμα, στο πρώτο υπόγειο του Κούν ν’ ακούμε ανθρώπους να νικούν τα πάθη και το χρήμα..» Που είναι αυτοί οι Έλληνες διερωτώμαι πάντα πλάι στην κοινωνική λέπρα και με μια σταγόνα του πόνου στα μάτια..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου