Ο ΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΒΛΑΧΟΣ

 ΠΟΥ ΟΥΤΕ ΒΛΑΧΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑ ΜΗΤΕ ΚΑΙ ΑΣΤΟΣ

Καλή τη μοίρα οι αντάρτες γονείς μου απέφυγαν επισταμένα να με προσηλυτίσουν στην δική τους ιδεολογία..Απόπειρα προστασίας μου ήταν. Αρνούνταν ν ‘ αποδεχθούν πως θα κληρονομούσα τα μαρτύριά τους.. Και όποια γνώμη να σχημάτιζα να ήταν το αίτιο κι αιτιατό των δικών μου βιωμάτων εμπειριών και παιδείας. Εκτός έτσι μιας μπάλας κάποια Χριστούγεννα , (ήμουν τρελαμένος με το ποδόσφαιρο) τα δώρα τους ήταν βιβλία. Εξωσχολικά. 

 

 

Στη πρώιμη εφηβεία μου επομένως είχα καθαρίσει με τους σημαντικότερους νεοέλληνες λογοτέχνες… Καζατζάκη, Παλαμά, Καβάφη, Αναγνωστάκη, Ελύτη Βρεττάκο, Μαρκές, Χικμέτ Λόρκα, Σικελιανό, Βάρναλη και πέρα και πάνω απ’ όλα Ρίτσο και Κορδάτο.. 

Από τους κλασσικούς του Ελληνισμού οπωσδήποτε τον Αριστοτέλη τον Επίκουρο τον Θαλή τον Ηράκλειτο τον Σωκράτη και κάποιους από την ομάδα των Στωϊκων.. 

Παρ’ όλ’ αυτά δεν ήταν η περιούσια νόηση όσων προαναφέρθηκαν που έστρεψαν την πολιτική μου πυξίδα σταθερά στον πανανθρώπινο σοσιαλισμό. 

Ήταν η εξοργιστική βλακεία (πλην ορισμένων) των μικροαστών που τρέφονταν με πολιτικό σανό. Από την εφημερίδα που διάβαζε ο πατέρας μου πληροφορήθηκα άφωνος πως: Σε επικίνδυνη ερώτηση δημοσιογράφου κατά βουλευτή της Δεξιάς , σε σχέση με την ανεξήγητη διατήρηση της ΕΡΕ, ενός συμπαγούς εκλογικού αποτελέσματος της τάξης του 30%, η απάντηση μ άφησε άφωνο. 

Γιατί αυτό που τελικά κατέστη επικίνδυνο ήταν η απάντηση και όχι η ερώτηση.. 

«Στηριζόμαστε στο κεφάλαιο τα μεγαλομεσαία παρακολουθήματά τους, τους μικροαστούς (κυρ Παντελήδες) των μεγάλων φιλοδοξιών, της εξαναγκαστικής μετεμφυλιακής μετανάστευσης (κυρίως των αριστερών αυτό είναι δική μου πρόσθεση), της εγχώριας καταδίωξης των φωτεινών μυαλών και τους γνήσιους ορεσείβιους αναλφάβητους!!» Και το όνομα αυτού; Ροδόπουλος..

Αλήθεια δικοπο μαχαίρι κι ας έμοιαζε με προσβλητική αγένεια κατά της παράταξής του. Επειδή οι αλήθειες δύο συνέπειες μπορεί να έχουν. Η πρώτη είναι να εξελιχθεί σε επαναστατική και η δεύτερη να αυτοερμηνεύεται ως αιματηρά κυνική.  Ουδέν εκ των δύο συνέβη πλην του Πολυτεχνειακού έπους..

Πολύ αργότερα απαντήθηκα με δηλώσεις ενός προπονητή της ΑΕΚ, Τιλ λεγόταν, που εξεδιώχθη εξ αιτίας αυτών κακήν κακώς της ομάδας, διότι δίχως τον παραμικρό δισταγμό απάντησε στο ερώτημα γιατί χάνει, ως εξής: Εγώ ήρθα εδώ για να διδάξω στρατηγικές και τακτική και όχι κοντρόλ!» (έλεγχος της μπάλας..) 

 

Θα σας δώσω δύο στοιχεία. Ως το 1981 οι αναλφάβητοι συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που είχαν εκπαιδευτεί κατά τις πρώτες τρεις τάξεις του δημοτικού, ανέρχονταν στο 33% του πληθυσμού.. (Ποσοστό που μειώθηκε στο 11 κατά τη δεκαετία του 1980.) Πως λοιπόν να κατανοήσει έννοιες όπως της υπεραξίας και της βάρβαρης εκμετάλλευσης ; Αν και εξαθλιωμένος ψήφιζε και εξακολουθεί για να ενσωματωθεί την αγέλη των μετεμφυλιακών νικητών..

 Το παράδειγμα της πολύμηνης απεργίας των καπνοπαραγωγών, είναι αποκαλυπτικό, (και απολαυστικό)  κυρίως έναντι των πολιτικών εμμονών του ΚΚΕ. Κλιμάκιό του μετέβη στην Ξάνθη και καλά έκανε για να εμψυχώσει τους απεργούς. 

Κι άρχισαν οι οινστρούκτορές του να μιλούν εκείνη την ακατάληπτη ακόμη και για πανεπιστημιακούς αποφοίτους πολιτική γλώσσα, (σιγά μην είναι σε θέση κανείς ακόμη και σήμερα να εκλαϊκεύσει τον ΜΑΡΞ) με τους ξεσηκωμένους εργάτες , ν ακούν σαν το περιεχόμενο ενός καταψύκτη. 

Το αντελήφθη ευτυχώς ο πρόεδρός τους και επενέβη. Και με την χρήση εκείνης της όμορφης αλλά λαϊκής γλώσσας, αρπάζει το μικρόφωνο και βροντοφωνάζει: «Ξέρετε ωρέ τι σας λέει ; Πως τώρα έχουμε εμείς το αγγούρι χωμένο στ’ αχαμνά των καπνεμπόρων.. Αν το βγάλουμε θα σταματήσουμε την απεργία!! Να το βγάλουμε;»

 Στο πόδι οι κοινωνικοί εξεγερμένοι.. ΟΧΙ,ΟΧΙ εν χορώ.. Τέτοια δεν μπορεί να έχει γράψει ο Μαρξ κατά τους θιασώτες του πολιτικού πολιτισμού. 

Τέτοια γράφω εγώ και όταν το κάνω ανακουφίζομαι.. Που με βρίζουν «κουμμούνι!!» (άκου ..κου...σιγά μη η ανυπότακτη φύση μου συρματοπλεκόταν στα κομματικά κελιά.. απρόβλεπτος είναι το δημοσιογραφικό προσωνύμιό μου ) Και δεν φαντάζεστε ποιας αριστοκρατικής υφής ύψιστη ηδονή αισθάνομαι όταν με βρίζει ή έστω με αμφισβητεί ένας ηλίθιος. Μα δεν φαντάζεστε…