Σαν σήμερα το σπίτι στολιζόταν στα καλά του. Ήταν τα γενέθλια της πολιούχου του σπιτιού. Της κυρά Καίτης, της μητέρας μου. Από την Σμύρνη η καταγωγή στον Δαφνώνα της Ξάνθης άνθισε η εφηβεία της.
Λάτρευε τα Σμυρνέϊκα και με την αγγελική φωνή της με νανούριζε για να χάνομαι γλυκά σ’ ένα αστρικό περιβάλλον.
Δεν έχει ξεκαρφωθεί στιγμή από το μυαλό κι ας έχω φορτωθεί από τη μαγκούρα της το ξύλο της αρκούδας με τον πατέρα μου και σύντροφό της στην ζωή και στην αντίσταση να ξεκαρδίζεται. (τότε όπου δεν έπιπτε λόγος έπιπτε ράβδος, τακτική που ακολούθησα κι εγώ κατά γράμμα, για να χτίσω τρεις σπουδαίους επιστήμονες.. αφήνοντας τους ..δικαιωματιστές φίλους μου της ελευθεριάζουσας ανατροφής να ψάχνουν στη πρέζα τα παιδιά τους)
«Γέλα εσύ αλλά εγώ θα τον ισιώνω μέχρι να γίνει άνθρωπος» αγρίευε η αυταρχική αντάρτισσα.
Πάντα απαιτούσαν το κάτι παραπάνω. Τους πρόσφερα βαθμό 19 και η απάντηση ήταν τι μας το έφερες!! Δεν είναι 20 !!
Δικό της αποκλειστικό δημιούργημα είμαι και το κατάλαβα όταν ο πρώτος μου διευθυντής ειδήσεων – ο Θόδωρος ο Καρζής -- στα είκοσι ήμουν, μου έγραψε σε μια ευχετήρια κάρτα :
«Το μεγαλύτερο πλεονέκτημά σου προέρχεται από το επίσης μεγαλύτερο μειονέκτημά σου». Μάλλον επειδή ήμουν λίγο χύμα (λίγο; λέμε τώρα...) που εξισορροπείτο όμως από τις ακαριαίες κι έξυπνες αντιδράσεις μου..
Λάτρευε τη Νένα Βενετσάνου, ώσπου ένα καλοκαίρι υπό το αστρικό φως μιας ασημοστόλιστης νύχτας έπιασε η απ' τ' απέναντι παραθύρι γειτόνισσα Νένα να ψέλνει Σμυρνέικα κι ο φίλος της να την συνοδεύει με την κιθάρα του στο πιάνο.
Μαγεία. Όλη η γειτονιά στον Χολαργό είχε ανοίξει καρδιές και παράθυρα παραλυμένη. Ώσπου ένας εν αποστρατεία καραβανάς στρατόκαβλος κάλεσε τα σώματα ασφαλείας γιατί ..ενοχλείτο. Κατά την διάρκεια της μέρας κατέβαινε στον δρόμο κι έπαιρνε αναφορά από τις ελιές αφού πρώτα τις στοίχιζε.
Το ότι εκείνο το βράδυ δεν τον σάπισα στο ξύλο το οφείλει στο ότι αρνιόμουν να διακόψω αυτή την πανδαισία και κυρίως στους νεαρούς ένστολους που με καθησύχασαν λέγοντας: «Ηρέμησε..Μαλάκας κάποιος γίνεται δεν γεννιέται!!»
Θα σε θυμάμαι πάντα κυρά Καίτη και σου αφιερώνω αυτό το ζεϊμπέκικο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου