Πόσο συναίσθημα μπορεί να χωρέσουν δύο τετράστιχα δίχως να πνίξουν τα μάτια στα δάκρυα; Πόση απώλεια ν’ αντέξει η καρδιά δίχως να ματώσει; Πόση αγάπη να γλιστρήσει στη ψυχή δίχως αυτή ν ανοίξει σαν ανοιξιάτικο λουλούδι να την υποδεχτεί; Και πώς να χωρέσει ο νους τις αλήθειες αυτές δίχως ν απογειωθεί; Μ’ αυτά τα τραγούδια ψυχής γαλουχήθηκε η γενιά μου. Κι είμαι υπερήφανος γι αυτή..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου