«Εγώ ξεθάβω τους νεκρούς μου, τους ξαναβάζω στη γραμμή, κι εσύ ξοδεύεις τα ξενύχτια στης Χαλιμάς τα παραμύθια» ερμηνεύει το κουμπαράκι μου (αυτός και η αδελφή του η Ελπίδα με πάντρεψαν στον πρώτο μου γάμο) επιχειρώντας να δώσει μια ερμηνεία στις αλλεπάλληλες ήττες που έχει οδηγήσει τον λαό η δεξιά σε όλο της το φάσμα. Κι όμως είναι τόσο απλό. Αθώοι πολίτες δεν υπάρχουν. Από τον εφιάλτη της αρχαιότητας ως την Μικρασιατική καταστροφή την ταπεινωτική ήττα της Μελούνας και τους κατοχικούς δωσίλογους ένα τσιγάρο δρόμος ήταν. Το επιχείρημα της κοντής μνήμης μοιάζει με κρύο ανέκδοτο. Το κοντής ψωλής μεταφορικά πάντα θα ήταν πιο αξιόπιστο. Γιατί δεν γεννιούνται παλικάρια στης Χαλιμάς τα παραμύθια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου