Συζητούν για κυρώσεις κατά της Ρωσίας στη Κύπρο όταν η παγκόσμια παντοδύναμη δεν έχει αναιρέσει ούτε κατά κεραία τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας για την απόσυρση των δυνάμεων κατοχής. Μάλλον τον Σαμψών συμβουλεύονται..(για να μην εκστομίσω κάτι πιο βαρύ)
Ο Αμερικανός πρόεδρος, Τζο Μπάιντεν, διερωτήθηκε μεγαλοφώνως τι «δίνει (στον Πούτιν) το δικαίωμα να ανακηρύσσει νέες λεγόμενες χώρες σε εδάφη που ανήκουν στους γείτονές του;». Την απάντηση θα μπορούσε να τη δώσει και ο Ταγίπ Ερντογάν, εάν βέβαια ο κ. Μπάιντεν έκανε την ερώτηση αυτή στον ηγέτη της κατοχικής δύναμης. Στις περιπτώσεις αυτές ισχύει αυτό που με… παραλλαγή λέγεται “ο καλός, ο κακός και ο δικός μας”!
Η τρίτη περίπτωση είναι ο Ερντογάν, που παρά τις διαφωνίες που έχουν μαζί του, τον θέλουν κοντά τους. Εξ ου και τον αφήνουν ανενόχλητο να μοιράζει παιχνίδι στην Ανατολική Μεσόγειο, στην Κύπρο και στο Αιγαίο. Κινητοποιήθηκε η οικουμένη για να τιμωρήσει τη Μόσχα. Πρώτα για την αναγνώριση δυο αυτόνομων περιοχών και στη συνέχεια για την εισβολή.
Αυτό προβλέπει το διεθνές δίκαιο και έτσι θα πρέπει να γίνεται. Δεν νομιμοποιείται καμία χώρα να εισβάλλει σε άλλη. Δεν χωρεί καμία δικαιολογία. Οι εισβολείς είναι εισβολείς, χωρίς αποχρώσεις. Το διεθνές δίκαιο, βεβαίως, το εφαρμόζουν κατά το δοκούν και το έχουν ξεχειλώσει, ώστε να χωρούν σε αυτό οι στρατηγικές επιδιώξεις της Ουάσινγκτον και των συμμάχων τους. Και η Ευρωπαϊκή Ένωση;
Ακολουθεί ως πειθήνιο όργανο τις υποδείξεις των Αμερικανών. Όπως και το ξεδοντιασμένο ΝΑΤΟ, το οποίο σωστά χαρακτηρίσθηκε από τον Εμανουέλ Μακρόν «κλινικά νεκρό». Ο δε Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, δεν μπορεί να ξεπεράσει το σύνδρομο του υπάλληλου, που λαμβάνει οδηγίες και δεν αναλαμβάνει δικές του πρωτοβουλίες.
Τώρα με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία αναζητά ρόλο, καθώς το οξυγόνο του ΝΑΤΟ είναι η ανάδειξη αντίπαλου δέους. Η σημερινή κρίση επιβεβαιώνει, ωστόσο, και κάτι ακόμη: Η Ουκρανία ενθαρρύνθηκε να παίξει με τη φωτιά, κάηκε και οι ΗΠΑ, η ΕΕ συσκέπτονται και εκφράζουν αλληλεγγύη. Στην Κύπρο διατυπώνονται παράπονα, επειδή η διεθνής κοινότητα ακολουθεί την πολιτική των δυο μέτρων και δυο σταθμών.
Αυτή η προσέγγιση δεν αφορά μόνο εμάς, αλλά ισχύει όταν τηρούνται οι “ισορροπίες” μεταξύ ισχυρών παικτών και πρέπει να επιλεχθούν οι… παράπλευρες απώλειες. Υπενθυμίζεται ότι στον πόλεμο του Κόλπου η Λευκωσία φώναζε για την πολιτική των δυο μέτρων και δυο σταθμών. Όλα αυτά, όμως, έχουν σχέση και με την πολιτική που ακολουθείται. Και στη Λευκωσία, διαχρονικά, πλην μερικών εξαιρέσεων, ο πήχης τίθεται μονίμως χαμηλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου