Ο ήρωας έρχεται από πολύ παλιά ως λέξη. Από κείνα τα αρχαία χρόνια, οπότε και ήταν συνυφασμένος με το κλέος, τη δόξα, το καλό όνομα του ανθρώπου που έχει να κληροδοτήσει στους απογόνους του, το στολισμό του ονόματός του με ανδραγαθήματα έναντι υπέρτερων εχθρών, θεών και δαιμόνων, την υπέρβαση αξεπέραστων εμποδίων, κι αργότερα στο χρόνο μεγάλες ανακαλύψεις που καλυτέρεψαν τη ζωή των ανθρώπων, αν δεν την έσωσαν κιόλας.
Ακόμα και στην ευρύτερη σύγχρονη χρήση της λέξης, ο ήρωας κρατάει κάτι από την αρχαία του αίγλη, ακόμα κι όταν πρόκειται για ήρωα ενός επεισοδίου ή τον ήρωα ενός έργου, όπου πρωταγωνιστεί διακρινόμενος.
Κι έρχεται από σατανική σύμπτωση πάνω στις μέρες που συνδέονται οι ήρωες του '40 απέναντι στο φασισμό, με τους ήρωες του '21 απέναντι στον οθωμανικό ζυγό, ένα πλήθος αστυνομικών να κραυγάζει «ήρωες ήρωες», για τους «Επτά επί Ρομά»! ...
Κι ο συνήγορος να θεωρεί εαυτόν αρχιήρωα, ως Καίσαρας στο κεφαλόσκαλο του Καπιτώλιου. Δεν λέω, είναι ηρωικό στις μέρες μας να μη συντρίβεσαι, που δεν μπόρεσες μήτε καν να σημαδέψεις σωστά. Είναι ηρωικό να έχεις φοβηθεί, εσύ ο προστάτης της ζωής των άλλων, τόσο πολύ που να ξαπλώνεις με τέσσερις από τριανταοχτώ σφαίρες το τρίο των δράκων, που ξέρναγαν φωτιές με τις τιμονιές τους. Και καπάκι, είναι εντέλει ηρωικό να συμψηφίζεις τη μη προφυλάκιση του κλεφτρονιού και του φονιά, κατεβάζοντας τον Δία απ' τον Ολυμπο, σε μια μηχανή της ΔΙΑΣ. Αυτός είναι ηρωισμός χαμηλού κυβισμού. Τόσο χαμηλού που μαζί με τον νεαρό Ρομά δολοφονήθηκε κι η λέξη ήρωας.
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου