Μια κυρία «συμμαθήτρια» (τα εισαγωγικά αφορούν το θεωρητικό του πράγματος δεδομένου πως τότε η δευτεροβάθμια εκπαίδευση ήταν διηρημένη σε θηλέων και αρρένων) από την Ευαγγελική Νέας Σμύρνης μου έστειλε μια φωτό που όψη θρέψη δεν θα πρέπει να ήμουν πλέον των 19 ετών.
Να σας πω ότι δεν συγκινήθηκα; Θα ήταν ψέμα. Στις εκπνοές της χούντας ήταν κι εγώ εκ παραλλήλου με τις σπουδές μου είχα προσληφθεί στη πρώτη μου δημοσιογραφική δουλειά.
Δημοσιογραφική λέμε τώρα. Οσμή έπαιρνα. Μεταφράσεις έκανα από Γαλλικά περιοδικά για το αυτοκίνητο γιατί μεγάλωσα με ..γαλλικά αλλά δίχως πιάνο. Ντραμς μόνο. Αυτό ήταν και το αντικείμενο του περιοδικού. Νέο αυτοκίνητο ονομαζόταν και ήταν ιδιοκτησία ενός υπέροχου αριστερού Ναξιώτη. Του Μιχάλη του Γρατσία.
Αμειβόμουν με περίπου 2 χιλιάδες δραχμές τον μήνα όταν ο μέσος μισθός ήταν 1500. Θυμάμαι πως όταν παρέδωσα στη μητέρα μου τον πρώτο μου μισθό είδα κι επαθα να την πείσω πως δεν τα είχα κλέψει!!
Κάτι που επαναλήφθηκε μερικούς μήνες αργότερα όταν ο μισθός μου σκαρφάλωσε ανέλπιστα στις 16 χιλιάδες!! Αν δεν παρενέβαινε ο εργοδότης μου θα με είχε οδηγήσει στο τμήμα!! Συνέβη γιατί ήμουν διάολος. Προσέξτε.
Για την έκδοση ενός περιοδικού τότε απαιτείτο μοντάζ – τρομακτικά εξειδικευμένη και ακριβοπληρωμένη εργασία—το οποίο διεξάγετο σε μια επιτραπέζια διαφάνεια. Συχνά έμενα στο γραφείο για να διαβάσω αλλά και για να παρακολουθήσω τη διαδικασία του μοντάζ που μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον. Μάλιστα όταν έφευγε ο μοντέρ πειραματιζόμουν.
Ξαφνικά ένα πρωί μπαίνω στο γραφείο και βλέπω τον κυρ Μιχάλη να κρατά με απελπισία το μέτωπό του. Για να μάθω πως τον εγκατέλειψε ο συνεργάτης του (δυσεύρετοι οι μοντέρ..) και το περιοδικό έπρεπε σε δύο εβδομάδες να τυπωθεί.
Του πιάνω τα χέρια τα κατεβάζω και του λέω: Κυρ Μιχάλη εγώ!!
Τι εσύ μου απαντά με δυο μάτια σαν τεράστια ερωτηματικά. Εγώ θα το συνθέσω!!
Μην παίζεις με τον πόνο μου ψιθυρίζει και πιάνει ξανά το μέτωπό του.
Έλάτε μαζί μου του λέω και τον παίρνω από τα χέρια να πάμε στη διαφάνεια. Και πέφτω με τα μούτρα στη δουλειά. Από τις πρώτες κινήσεις μου κατάλαβε πως ξέρω.
Που έμαθες σχεδόν κεκέδισε..
Παρακολουθούσα τον Χρήστο, απάντησα και συνέχιζα.
«Λοιπόν ευγένιε από σήμερα ο μισθός θα είναι 16 χιλιάδες τον μήνα!! Δύο που έπαιρνες συν δεκατέσσερις για το μοντάζ!! Παρά τρίχα γλίτωσα το έμφραγμα.
«Υπό μια προϋπόθεση του είπα. Θα έρθετε μαζί μου στο σπίτι γιατί αυτή τη φορά δεν γλιτώνω το αστυνομικό τμήμα!!»
Θα φάω μαζί με την οικογένειά σου την ερχόμενη Κυριακή και θα τους τα πω όλα εγώ.
Πως συνδέεται τώρα αυτή η ιστορία με τη φωτό; Μόλις έβαλα στη τσέπη τον πρώτο μου μισθό εκπλήρωσα ένα ανεκπλήρωτο εξ αιτίας της ένδειας όνειρο των γονιών μου. Να πάνε στους συγγενείς μας στην Ξάνθη. Να πας όπου θέλεις αρκεί την άλλη εβδομάδα να είσαι εδώ μου είπε ο Κυρ Μιχάλης.
Τους έβαλα πρώτη θέση στο τρένο απ’ όπου και η φωτό την οποία τράβηξε μια κοπέλα συνεπιβάτης που φυσικά δεν είδα ποτέ ξανά.. Και να που έφτασε χάρη στο facebook στα χέρια μου..
ΥΣ: Μετά οκτώ δέκα μήνες δεν θυμάμαι εγκατέλειψα κι εγώ τον κυρ Μιχάλη (τον είχα προειδοποιήσει όμως) για να προσληφθώ στον Ριζοσπάστη με πολύ λιγότερα χρήματα αλλά εκεί θα μαθήτευα πραγματικά στη δημοσιογραφία.
5 σχόλια:
Σημείωση πρώτη: Αυτή τη φωτό την έχεις βάλει πριν καιρό
σε μια ανάρτηση σου για μια αποστολή που είχες άλλωστε
Σημείωση δεύτερη: Από το ριζοσπάστη ως το 29 και την αυριανή μερικά σκαλοπάτια είναι... μόνο που είναι κατήφορος ... κατρακύλα ήθελα να πω....
Σημείωση τρίτη: θέλει ο δημοσιογράφος να κρυφτεί αλλά η χαρά δεν τον αφήνει ....
Που νομίζεις ότι ζεις ?στην Αμερική ?
Η Αθήνα ένα μεγάλο χωριό είναι τίποτα δε μένει κρυφό.
Το γαρ αυτό νοείν εστίν τε και είναι
Το παραπάνω είναι μια ρήση του Παρμενίδη όπου σε απλά ελληνικά μας λέει ότι ο κόσμος που μας περιβάλλει δεν υπάρχει αντικειμενικά αλλά περισσότερο είναι πλάσμα του μυαλού μας
Αν η παρατηρητικότητά σου ήταν το ίδιο επαρκής ή αποτελεσματική με την στενή παρακολούθησή σου σε ότι αναρτώ δεν θα έπεφτες στο λάκκο που νομίζεις πως μου έσκαβες. Γράψε τα πραγματικά σου στοιχεία και θ' αναρτήσω τη φωτό που εντυπώθηκες με τις εξόφθαλμες διαφορές. Τας ιδέας νοείσθαι μεν, οράσθαι δ’ ού.
– Τις ιδέες τις σκεφτόμαστε αλλά δεν τις βλέπουμε.
Πλάτων
Αυτό έχεις πάθει.. Το μίσος σου σε τυφλώνει..
Κι όσο για το ιστορικό 29 και όχι την Αυριανή (αυτοδηλητηριάζεσαι από το μίσος σου )είναι αυτό στο οποίο πράγματι πρωτοστατούσα που κόντρα σε όλους και σε όλα έφερε ξανά το 1993 τον δημοφιλέστερο ηγέτη στην εξουσία.
Και εν τέλει είσαι η τελευταία που δικαιούσαι πολιτικής ή κοινωνικής κριτικής δεδομένου πως μόλις σε αποκαλύψω θα πληροφορηθούν οι χρήστες πως έχεις καταδικαστεί σε εικοσαετή φυλάκιση για κατάχρηση τράπεζας και πως είσαι εκτός της στενής υπό το άλλοθι ψυχιατρικής νόσου.. Αν συνεχίσεις να με συκοφαντείς θα σε αποκαλύψω..Τελευταία προειδοποίηση.
Με το να βγαίνεις και να εκβιάζεις με ανυπόστατες κατηγορίες (χωρίς να γνωρίζεις ποιος είμαι)το μόνο που πετυχαίνεις είναι να γελοιοποιήσαι.
Άκου λοιπόν .. εγώ τα τιμώ τα παντελόνια μου .
Και πρόσεχε γιατί με τα στοιχεία που έχω στα χέρια μου αν τα βγάλω στη φόρα θα γελάσει ο κάθε πικραμένος και συ δεν θα ξέρεις που να πας να κρυφτείς ..... γιατί η Αθήνα δε θα σε χωράει κατάλαβες;;;;;;;;;;
Πήγε ..περίπατο το ..ανδρέας, χριστίνα, γιατί άγγιξες το χείλος του γκρεμού Και με θολωμένο το μυαλό ξεχνάς πως εγώ αφ' ενός κατέχω το ip σου δια μέσου του μπλοκ, ως επίσης δύναμαι να σβήσω τα σχόλιά σου. Δεν το κάνω γιατί εκτίθεσαι..( και ορθογραφικά) και γιατί δεν έχω τίποτα να κρύψω. Ως προς τα υπόλοιπα τα περί στοιχείων και παντελονιών απλώς γελάω.. Ααα..Κι όταν αντιγράφεις κλασσικούς συγγραφείς καλά θα κάνεις να μην τους ρίχνεις έτσι ως έτυχε και ότι νάναι..δίχως να τους συσχετίζεις με το μίγμα του δηλητηρίου που εκλύεις.. Στο επόμενο θα έρθουν λεπτομερείς αποκαλύψεις..
Δημοσίευση σχολίου