αυτονόητα..Καρκίνος έχει στο αίμα μου εισβάλλει , που αντιμετωπίζεται θαυματουργά από γιατρούς και νοσηλευτές στον ΓΝΑ Γεννηματάς, με εβδομαδιαίες ανοσοθεραπείες, μ’ εμένα όχι απλώς αδιάφορο παρατηρητή, αλλά προβοκάτορα κατά του εαυτού μου. Που συχνά να υπονομεύει τον υπερβάλλοντα ζήλο του υγειονομικού προσωπικού, στη πολύ πέραν του όρκου τους υποχρέωσή τους,γιατί την αναγάγει σε θυσία ..
Παράδειγμα. Κορτιζόνη και αλάτι δεν είναι αδέλφια δίδυμα. Η ταυτόχρονη κατάποσή τους προκαλεί αποκρυσταλώσεις και θρομβώσεις που σε στέλνουν αδιάβαστο. Και προειδοποιήθηκα αυστηρά ως προς αυτό.. Καλά ..Ομιλούσαν οι ευεργέτες μου σε ώτα μη ακουόντος. Σε άτομο που εξαρτιόταν πάντα από τα πάθη του. Ή που σύνθημά του ήταν ότι όποιος θέλει ν απαλλαγεί απ αυτά, τους παραδίνεται άνευ όρων..
‘Ετσι την απευκταία στιγμή που διασταυρώθηκα στο σούπερ μάρκετ με εύγεστα σνακς από φυστίκι και καλαμπόκι αλλά τίνκα στο αλάτι, πλακώθηκα επί δεκαπενθήμερο σε αυτά. Τόσο ώσπου πρήστηκα..
Έφριξε η γιατρός μου κατά τη χθεσινή μου συνάντηση μαζί της.. «Θα γραφεί στα παγκόσμια ιατρικά χρονικά πως κράτησα έναν άνθρωπο ζωντανό και με ποιότητα ζωής από τον καρκίνο αλλά θα τον χάσω από τα γαριδάκια!!» μου είπε εκνευρισμένη.
Ξέχασε όμως ότι όπως γράφει ο Κοέλο ο αληθινός άνθρωπος φέρεται σαν παιδί. Έχει ανάγκη να παίζει, να είναι ανάγωγος, να λέει ανοησίες, να κάνει απρεπείς και ανώριμες ερωτήσεις, αν και κατά την άποψή μου, απρεπής και επικίνδυνη δεν είναι ποτέ μια ερώτηση. Απρεπής κινδυνεύει να γίνει η απάντηση. Κι αυτόν τον άνθρωπο εκπροσωπώ εγώ. Γιατί από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια. Κι εγώ μικρός δεν είμαι. Βιώνω όπως όλοι την κοινωνία της πολιτικής παράνοιας και ως εκ τούτου έχω από καιρού προσβληθεί από την ψυχεδέλεια των καιρών. Η ψυχιατρική γνωμάτευση απουσιάζει..
Παράδειγμα: Κατά τις περιοδικές και ημερήσιες νοσηλείες μου οφείλω πρώτον να κομίζω το ότι εγώ κι ο κορωαναϊός δεν διασταυρωθήκαμε σε κάποιο « crash test.» Και δεύτερον να βεβαιωθεί από τις διοικητικές υπηρεσίες εγγράφως πως καλύπτομαι ασφαλιστικά. Συνήθης διαδικασία – τέσσερα χρόνια τώρα την υπόκειμαι-- που όμως χθες αποδείχθηκε οτι: στην αποικία ακόμη και τα συνήθη, τα αυτονόητα, αμφισβητούνται.
Έκπληκτος αντιμετώπισα δύο υπαλλήλους, η μία επί των εισιτηρίων και η δεύτερη επί των εξιτηρίων να διαπληκτίζονται επί του προσώπου μου ποια εκ των δύο όφειλε να διεκπεραιώσει το εισιτήριο μου, όταν οι επιγραφές επί του υαλοπίνακα ήταν απολύτως ευκρινείς. Εισιτήρια, εξιτήρια.
Ο καυγάς πήρε διαστάσεις καταγγελιών «μπούλινγκ», με την μία να κατηγορεί την άλλη πως πήρε τη θέση από καθαρίστρια δια συνδικαλιστικού μέσου και η δεύτερη να με εκλιπαρεί ως δημοσιογράφο να κάνω αναφορά στη διοίκηση για απρεπή συμπεριφορά..
« Σας παρακαλώ κύριε Ανδρικόπουλε, γράψτε μια αναφορά στη διοίκηση με το κύρος σας θα επέμβει» μου είπε κι εγώ είδα τον Χριστό φαντάρο.. Ούτε λίγο ούτε πολύ μου ζητούσε να καταστώ χαφχές μιας προσωπικής διαμάχης εργαζομένων που θα μπορούσε να είχε λυθεί μ’ έναν διάλογο λογικής και ευπρεπούς συμπεριφοράς.. Γιατί οι εργαζόμενοι -- πολλώ δε μάλλον -- κατά τους καιρούς των μνημονίων δεν έχουν τίποτα μεταξύ τους να χωρίσουν ει μη μόνον τη μιζέρια τους.
Και μπορεί η συμβιβαστική παρέμβασή μου – επικαλούμενος την προσωπική μου περιπέτεια -- να έδειξε πως είχε κάποια επιτυχία, --το εισιτήριο εκδόθηκε δύσθυμα από την μία-- αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είμαι βέβαιος πως η ανακωχή αυτή θα ήταν διαχρονική. Σε ποια απόφαση κατέληξα; Το εισιτήριό μου τα νεύρα μου κι ένα ταξί να φύγω..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου