ΠΑΡΑΝΟΙΑ

 

  

Ασφάλεια στη μιζέρια ή ελευθερία στην ασθένεια;
Ιδού η απορία..

 

 

 

Η μεγάλη αφήγηση ή παραμύθιασμα της νέας τάξης πραγμάτων πως τίποτα δεν είναι αδύνατον και δεν υπάρχει δεν μπορώ παρά μοναχα δεν θέλω.. Ατομική ευθύνη. Στο πεδίο δηλαδή που η ιδέα πως μια απόλυτα ικανοποιητική ζωή, γεμάτη υγεία, επιτυχία και «έλεγχο», ήταν στις ατομικές αποκλειστικές μας αρμοδιότητες-δυνατότητες. 

Όποιος δεν τα κατάφερνε ήταν ατομικά ένοχος της αποτυχίας του καταδικασμένος από την ανεπάρκειά του και την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι του, εμπρός στα τόσα πρότυπα της ελευθερίας και των επιλογών, που του προσφέρονταν απλόχερα απο τον καπιταλισμό. Αρκεί να μπορούσε να τ' αποκτήσει.. 

Ήταν η κοινωνία των «θέλω» της αυταπάτης που μεταγγιζόταν από τα ΜΜΕ και που όριζε πια τις σχέσεις των ανθρώπων. 

Και ξαφνικά, ένας ιός, ένα «αόρατο» νανοσωματίδιο, φαίνεται να διαλύει τις βεβαιότητες/κοινωνικές αναπαραστάσεις, που πεισματικά κουβαλούσαμε στο κεφάλι μας, επιβεβαιώνοντας την πανανθρώπινη αλήθεια ότι η υπαρξιακή αγωνία είναι τελικά μεγάλη κουφάλα στην ικανότητά της να ξεθολώνει τα γυαλιά και να επανιεραρχεί τα ουσιώδη του βίου. 

Και ξαφνικά, ένας ιός, «παράγει» μια «οργανωμένη κατάθλιψη» στην οποία, περίπου, απαγορεύεται να μπορείς. 

Μείνε σπίτι και, όσο κι αν θες, «μην μπορείς» για να προστατεύσεις τον εαυτό σου και τους άλλους. Κι εκεί που όλοι είχαμε πιστέψει πως κανένας πια δεν μπορεί να μας υποδείξει τον τρόπο που θα διαλέξουμε να ζούμε -αρκεί βέβαια να πετυχαίναμε τις ανάλογες «επιδόσεις»- ο ιός επιβάλλει την άρση του μοντέλου αυτού. 

Ο παλιός κυρίαρχος Εαυτός, που έκανε τόσα πολλά για να μπορεί να είναι ο Εαυτός του, πάει περίπατο... απ' την κρεβατοκάμαρα στο σαλόνι και μετά στην κουζίνα. Μέσα σε λίγους μήνες οδηγούμαστε από τον αυτό-ελεγχόμενο Εαυτό στον αυτό-αποκλεισμένο Εαυτό. Το μόνο που μπορούμε πια είναι να μη θέλουμε. Γιατί αν θέλεις θα έρθεις σε σύγκρουση μετωπική με τους αποκλεισμούς του καθεστώτος. 

Πρόκειται για μια νέα μορφή αυτό-καταστολής, κατά την οποία δεν απομονώνεται μονάχα όποιος αποκλίνει από τα κυρίαρχα πρότυπα (ασθενής, τρελός, εγκληματίας ή φτωχός, ανεπαρκής, αποτυχημένος) αλλά άπαντες αδιακρίτως. 

Κατά τον τρόπο αυτό το δίλημμα «ασφάλεια Vs ελευθερία» μοιάζει να μένει ανεπίλυτο, καθώς ασφάλεια προσφέρει η εθελούσια κατάργηση της ελευθερίας μου. Και από την άλλη ελευθερία προσφέρει η κατάργηση της ασφάλειάς μου. Ασφάλεια και ελευθερία συμπυκνώνονται ασφυκτικά πια στο χωρικό σημείο του κατακόρυφου σπηλαίου που εκών άκων επιβιώνω. 

Με τους αποκλεισμούς και την οικονομική μιζέρια να επιβάλλουν ένα επιπλέον δίλημμα. Από κατάθλιψη ή από ασιτία; Ιδού η απορία.