Είμαι περήφανος για τους φίλους μου. Τόσο από την under ground όσο και από την ψυχανεμισμένη καλλιτεχνική και πολιτική γειτονιά της κοινωνίας μου. Ένας εξ αυτών ήταν και ο υπέροχος ο Δήμος ο Μούτσης. Ο άνθρωπος συνιδρυτής του Νέου Κύματος στο οποίο και πρωταγωνίστησε, εξακολούθησε --εν μέσω αντιξοοτήτων από τους ντιριντάχτες της ιδιωτικής τηλοψίας και της καλτσοβιομηχανίας που για λόγους αναγνώρισης την βάφτισαν μουσική—να γράφει αριστοκρατικές δημιουργίες για λίγους υποψιασμένους. Που τις απολάμβαναν στις αυστηρά προσωπικές τους στιγμές. Αυτά είναι δημιουργίες διαχρονικές. Γιατί μας μιλούν με την ίδια ένταση και πάθος ακόμη και σήμερα. Έτσι που δακρύζουμε όταν ακούμε την φυσαρμόνικα που κλαίει τα βράδια της ενοχικής μοναξιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου