Τελικά η κοινωνική ζημιά ξεπέρασε ακόμη και τη φαντασία μου όταν έγραφα το πρώτο μου βιβλίο «Μέσα από τα Μέσα».. Αφορμής δοθείσης της παρατήρησης ενός φίλου σε τραπέζι σύναξης αποφοίτων, εξαγριώθηκα σε βαθμό κακουργήματος. Επειδή ακόμη κι αυτός των διευρυμένων πολιτικών και κοινωνικών οριζόντων, απορούσε γιατί εδώ και τρεις δεκαετίες πλην ηχηρών εξαιρέσεων δεν γράφονται τραγούδια λαϊκής ψυχής. Για να με κάτσουν στο εδώλιο απολογητή ενός Μέσου Μαζικών εγκλημάτων, ως να ήμουν εγώ το κορυφαίο στέλεχος διαχείρισής του. Αυτός που όπλισε και εν τέλει εξαπέλυσε τα ηχοεικαστικά βλήματα του κοινωνικού ψεκασμού. Όχι ρε μάγκες. Φέρω κι εγώ τις ευθύνες μου όποιες και αν είναι. Αλλά η απάντησή μου είναι μία, λιτή και λακωνική. «Επειδή δεν υπάρχει ακροατήριο αφού δεν πρόκειται περί λαού αλλά περί όχλου». Ένα ασύντακτο ασκέρι έχουμε γίνει .. Ένα τσούρμο δειλών που προτιμούν την ηρεμία του δεσποτισμού από την τρικυμιώδη θάλασσα της ελευθερίας. Και η δειλία δεν είναι η μήτρα που παράγει επικούς ηρωισμούς μα μήτε και συναισθήματα. Απόντων έτσι αυτών η μαγιά της πολιτιστικής δημιουργίας δεν φουσκώνει. Μοιάζει με το γνωστό αίνιγμα που παραπέμπει στο αναπάντητο ερώτημα ποιος έκανε πρώτος τι. Το αυγό τη κότα ή η κότα τ’ αυγό. Γιατί; Ρωτήστε οποιοδήποτε σημερινό νέο, να σας μεταφράσει ποια μηνύματα κόμιζε ο Ηλίας Ανδριόπουλος όταν έγραφε τα «Λαϊκά Προάστια». Κι αν δεν λιποθυμήσετε από τις απαντήσεις, τότε το δίχως άλλο έχετε ήδη μοιάσει στο τηλεοπτικό τέρας..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου