Προηγείται ο βιασμός της ψυχής

 Από την συγγραφέα Ελένη Πριοβόλου

 

 Ιδού και μία φωνή με την οποία συμφωνώ (όχι για να μην λέτε πως είμαι μονίμως πνεύμα αντιλογίας) επειδή αναδεικνύει το περιέχον από το περιεχόμενο του αθλητισμού.. Σημειώνω μόνον το εξής: Όχι στον σάπιο ανταγωνισμό ναι στον αλληλέγγυο συναγωνισμό..

Ο χώρος του αθλητισμού μακρά απέχει από την εποχή του κότινου και της παιδευτικής αγωγής των νέων. Είναι ένα σκληρό χρηματιστήριο όπου στον τζόγο παίζονται παιδικές και εφηβικές ψυχές, μέχρι να καταστούν αστέρια που θα προσφέρουν κέρδη στις ομοσπονδίες. Άρα σώμα και πνεύμα καθίστανται εμπόρευμα. Ως εμπόρευμα λοιπόν μπορεί να το πουλούν και να το αγοράζουν, να το εκβιάζουν, να το ταπεινώνουν και εάν δεν τους κάνει να το πετούν στον κάλαθο των αχρήστων. Ούτε καν στην ανακύκλωση.

Οι ομοσπονδίες, ακόμα και αν λειτουργούν με βάση καταστατικό, είναι εξουσίες ολιγαρχικού τύπου. Όπως συμβαίνει και στο σύνολο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, η ψήφος είναι πρόσχημα ελεύθερης βούλησης. Στην ουσία παραχωρεί απόλυτη εξουσία στους ολιγάρχες, οι οποίοι αποκτούν τη δύναμη να ασκούν πιέσεις, δημιουργώντας ολόγυρά τους έναν κύκλο εκβιαστών της ψήφου. Δηλαδή παράγοντες, παραγοντίσκους, τσιράκια και κολαούζους. Όποιος πάει να ξεφύγει από αυτό το αδυσώπητο κατεστημένο, τον τρώει η μαρμάγκα.

Χωρίς απόλυτη γενίκευση –διότι κάθε κανόνας έχει και κάποια εξαίρεση– βλέπω να κουμαντάρουν τα πράγματα πολλά ανθρωπόμορφα κτήνη, ως ο εν λόγω βιαστής σώματος και ψυχής της Σοφίας Μπεκατώρου.

Ήταν μια έφηβη με πάθος στο άθλημα το οποίο επέλεξε, είχε όνειρα, ήθελε όχι απλώς να πετύχει αλλά να ανέβει στο κορυφαίο βάθρο. Δεν γνωρίζω πολλά για όλο το παρασκήνιο της προσωπικής της διαδρομής. Όμως εικάζω ότι, όταν ένας αθλητής εισέρχεται στα σωματεία και τις ομοσπονδίες, καταθέτει την ατομική του ελευθερία στον προθάλαμο των αθώων ονείρων. Ο βιασμός της ψυχής προηγείται, ακόμα και αν κανένας δεν του αγγίξει το σώμα. Έχουμε δει άπειρες ταινίες του είδους που μας προϊδεάζουν. Η προπόνηση για την πρωτιά είναι πράγμα σκληρό και ανελέητο. Ενίοτε εξευτελιστικό.

Η αθλήτρια Μπεκατώρου –και άλλες αθλήτριες και αθλητές που δεν μιλούν ή δεν μίλησαν ακόμα– ήταν δεμένη με τους κόμπους των εχιδνών και άφησε να παρέλθουν είκοσι χρόνια μέχρι να προβεί στις ανατριχιαστικές αποκαλύψεις.

Και έρχομαι στην ευθύνη των γονέων. Οι χώροι του αθλητισμού, των προπονήσεων και των αποδυτηρίων, δεν είναι χώροι παρκαρίσματος των παιδιών για να έχουν δυο και τρεις ώρες ελεύθερες. Η γονική μέριμνα και επιτήρηση επιβάλλεται και οι γονείς οφείλουν να είναι συμμέτοχοι στον αγώνα και το πάθος του παιδιού. Διαφορετικά, είναι συνένοχοι στο «έγκλημα» που μπορεί να συμβεί.
Μην θυσιάζουμε στον βωμό των κερδών τα παιδιά και τους νέους με το πρόσχημα ότι από το μεσαίο και ψηλότερο βάθρο θα ακουστεί ο εθνικός μας ύμνος, που θα μας κάνει εθνικά υπερήφανους. Η πορεία προς αυτό το βάθρο δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Διέρχεται μέσα από τους κόπρους του Αυγεία.

Όσο για τους ίδιους τους αθλητές, πρέπει να μάθουν να συνασπίζονται. Ο δρόμος για την πρωτιά οδηγεί στον άκρατο ατομικισμό και την «εγωκρατία». Φυσικά κάποιος θα είναι πρώτος. Όμως η πρωτιά επουδενί δεν πρέπει να οδηγεί στον ανταγωνισμό αλλά στην αλληλεγγύη. Οι νέοι αθλητές οφείλουν να μάθουν να μιλούν. Η σιωπή δεν είναι καταφύγιο. Πρέπει να μάθουν να ενώνουν τις δυνάμεις τους ώστε να μεταστρέψουν το ζοφερό κλίμα των γραφειοκρατών και εν γένει των συμφερόντων. Τίποτα δεν είναι ουτοπία ακόμα και αν έτσι φαντάζει.