ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΥΡΑ ΚΑΙΤΗ

 Σαν σήμερα το σπίτι στολιζόταν στα καλά του. Ήταν η γιορτή της πολιούχου του σπιτιού. Της κυρά Καίτης, της μητέρας μου. Από την Σμύρνη η καταγωγή στον Δαφνώνα της Ξάνθης άνθισε η εφηβεία της. Λάτρευε τα Σμυρνέϊκα και με την αγγελική φωνή της με νανούριζε για να χάνομαι γλυκά σ’ ένα αστρικό περιβάλλον. Δεν έχει ξεκαρφωθεί στιγμή από το μυαλό κι ας έχω φορτωθεί από τη μαγκούρα της το ξύλο της αρκούδας και με τον πατέρα μου να ξεκαρδίζεται. «Γέλα εσύ αλλά εγώ θα τον ισιώνω μέχρι να γίνει άνθρωπος» αγρίευε η αντάρτισσα. Πάντα απαιτούσε το κάτι παραπάνω. Δικό της αποκλειστικό δημιούργημα είμαι και το κατάλαβα όταν ο πρώτος μου διευθυντής ειδήσεων – ο Θόδωρος ο Καρζής -- στα είκοσί μου είχε πει: «Το μεγαλύτερο πλεονέκτημά σου προέρχεται από το επίσης μεγαλύτερο μειονέκτημά σου». Μάλλον επειδή ήμουν λίγο αλητάκος.. Λάτρευε τη Νένα Βενετσάνου που μια φορά καλοκαίρι υπό το αστρικό φως μιας ασημοστόλιστης νύχτας έπιασε να ψέλνει Σμυρνέικα με τον φίλο της να την συνοδεύει στο πιάνο με τη κιθάρα του. Μαγεία. Όλη η γειτονιά στον Χολαργό είχε ανοίξει καρδιές και παράθυρα. Ώσπου ένας εν αποστρατεία καραβανάς στρατόκαβλος κάλεσε τα σώματα ασφαλείας. Το ότι εκείνο το βράδυ δεν τον σάπισα στο ξύλο το οφείλει στο ότι αρνιόμουν να διακόψω αυτή την πανδαισία. Θα σε θυμάμαι πάντα κυρά Καίτη και σου αφιερώνω αυτό το ζεϊμπέκικο.