ΛΙΒΟΡΝΟ :

Η ομάδα των κομμουνιστών στην Ιταλία.. και το κόκκινο πανί για τους φασίστες οπαδούς της Λάτσιο.. Είχα χρόνια πολλά πριν παρακολουθήσει αγώνα και όσοι ήρωες ακροδεξιοί κατάφεραν να περάσουν τα πρώτα μπλόκα δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ξύλο έφαγαν Ακόμη τους δέρνουν..

Η ομώνυμη ομάδα της πόλης, είναι η ομάδα των κομμουνιστών της Ιταλίας. Δεν υπάρχει άνθρωπος στην Ιταλία που να δηλώνει Λιβόρνο και να μην είναι κομμουνιστής. Όπως και το ανάποδο, δεν υπάρχει κομμουνιστής στην Ιταλία που να μην δηλώνει Λιβόρνο.

Η ίδια η ομάδα άλλωστε έχει ιδρυθεί, από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας. Στο γήπεδό της υπάρχουν μονίμως πανό με σφυροδρέπανα και με εικόνες του Τσε Γκεβάρα και του Φιντέλ Κάστρο. Τρομακτική η κόντρα της τόσο με την Λάτσιο όσο και με την Βερόνα, δυο ομάδες εξίσου ιδεολογικοποιημένες αλλά με αντίστροφο τρόπο, οι οπαδοί της Λιβόρνο έχουν ως μεγάλο τους ίνδαλμα τον Κριστιάνο Λουκαρέλι, τον πρώην ποδοσφαιριστή που πέρασε πέντε χρόνια στην Λιβόρνο και δεν σταμάτησε να κάνει πολιτικές δηλώσεις με κάθε ευκαιρία όσο φορούσε τη φανέλα της.

 Για τους κατοίκους της πόλης η Λιβόρνο δεν είναι μόνο η ποδοσφαιρική τους ομάδα, αλλά και ο «χώρος» που θα βρίσκουν πάντα, στην δική της κερκίδα, για να εκφραστούν. Για να «μιλήσουν». Για να διαμαρτυρηθούν, και φυσικά για να βρεθούν απέναντι από κάθε τι που αυτοί θεωρούν ως «κακό», ως «λάθος», ως «κάτι που αξίζει να το πολεμήσουν».

Άλλωστε, πάντα έτσι ήταν στο Λιβόρνο και πάντα έτσι θα είναι. Κάτι που και ο Λουκαρέλι έμαθε από πολύ μικρός και φυσικά το έβαλε στο κεφάλι του ως ένα απ’ τα σπουδαιότερα ιδανικά της ζωής του. Ένα μάθημα ζωής για να πορευτεί μαζί του και να μάθει να μην κατεβάζει το κεφάλι μπροστά σε καμία κακουχία. Άλλωστε όπως φαίνεται και στην φωτογραφία από το πέταλο με τους οπαδούς, στην αρχή του αφιερώματος, ένα πανό γράφει: εδώ είναι το Λιβόρνο, ενάντια σε όλα και σε όλους.

Ο Κριστιάνο Λουκαρέλι γεννήθηκε στην περιοχή Σανγκάι, το 1975 στο Λιβόρνο. Εκεί μεγάλωσε, εκεί έμαθε να παίζει ποδόσφαιρο, στους δρόμους, εκεί έμαθε να επιβιώνει, και φυσικά εκεί γαλουχήθηκε με τα ιδανικά που πρεσβεύει το Εργατικό Κίνημα.

Η γειτονιά του άλλωστε χτίστηκε κατά την περίοδο της δικτατορίας του Μουσολίνι και αποτελούσε, από εκείνα τα χρόνια, το κεντρικό σημείο συνάντησης των αριστερών της εποχής. Το προπύργιο της Επανάστασης.

Μιλάμε για ένα «τρελό», εργατικό προάστιο, που λάτρευε και λατρεύει το ποδόσφαιρο, και έχει μέσα του βαθιά ριζωμένο τον Σοσιαλισμό. Τον Σοσιαλισμό όμως στις πράξεις και όχι στα λόγια. Ένα Σοσιαλισμό που είναι και το κεντρικό στοιχείο της ταυτότητας της πόλης εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ίσως κι από πάντα.

Δεν είναι τυχαίο πως ο ίδιος ο Μπενίτο Μουσολίνι για να τιμωρήσει τους κατοίκους του Λιβόρνο, που ήταν αντίθετοι με το φασιστικό του καθεστώς, έδωσε στο νεόκτιστο τότε γήπεδο της πόλης (το 1935) το όνομα της κόρης του « Έντα Τσιάνο».

Με την πτώση του Μουσολίνι και του φασισμού, το γήπεδο κατάφερε να αλλάξει όνομα, φτάνοντας στις μέρες μας να είναι γνωστό ως «Στάδιο Αρμάντο Πίτσι» προς τιμήν του σπουδαίου Ιταλού λίμπερο, πρώην της Λιβόρνο και μέλους της σπουδαίας Ίντερ των 60s.

H αντιφασιστική και η αντικαπιταλιστική δράση, εννοείται πως κυριαρχεί ακόμα και στις μέρες μας στις εξέδρες του γηπέδου και φυσικά σε όλους τους δρόμους του Λιβόρνο. Οι φανατικοί άλλωστε της ομάδας όταν δεν φωνάζουν στο γήπεδο, φωνάζουν για κοινωνικά και πολιτικά θέματα σε πορείες.