ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ ΤΗΣ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ

 Στη πολύπαθη Βουλή μεταφέρθηκε χτες η προσπάθεια της κυβέρνησης να αποκρύψει τις ευθύνες της για την αύξηση των κρουσμάτων και να τα φορτώσει όλα στην «ατομική ευθύνη». Μ έναν νόμο σκοτώνεις εκατομμύρια (συλλογική ευθύνη) και ο Καπόνε όσες σφαίρες είχε το εξάσφαιρό του (ατομική ευθύνη) ξεβρομίζοντας επί πλέον από τ' αποβράσματα τον τόπο του. Καταλογίστε τον βαθμό των κακουργημάτων τους.

Σε ό,τι αφορά, μάλιστα, το δημόσιο σύστημα Υγείας, που με ευθύνη δική της και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων έχει «το κακό του το χάλι», ο αρμόδιος υπουργός δικαιολογήθηκε ότι «κανένα σύστημα Υγείας στον κόσμο δεν μπορεί να αντέξει ταυτόχρονα εκατοντάδες και χιλιάδες ασθενείς στα νοσοκομεία».

Με τον τρόπο αυτό η κυβέρνηση παρουσιάζει περίπου ως ...φυσικό φαινόμενο τις συνέπειες που έχει και στην Υγεία η αντιλαϊκή της πολιτική και ξεκόβει κάθε συζήτηση για την ανάγκη να παρθούν έστω και τώρα ουσιαστικά μέτρα για την ενίσχυση του δημόσιου συστήματος, ώστε να ανταποκριθεί όχι μόνον στις «έκτακτες» ανάγκες προστασίας του λαού από την πανδημία, αλλά και σε «κανονικές» συνθήκες, που ο κόσμος ψάχνει και δεν βρίσκει γιατρειά.

Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση αξιοποιεί το ρημαγμένο σύστημα ως άλλοθι για να φορτώσει στο λαό την ευθύνη για την προστασία της υγείας του, ενώ τόσον καιρό δεν έκανε τίποτα για να το ενισχύσει πραγματικά, αν και της είναι γνωστά τα τεράστια προβλήματα (τα αναδεικνύουν καθημερινά οι αγωνιστές υγειονομικοί) και είχε όλο το χρόνο μπροστά της, χάρη στο λαό και στη νεολαία, που με την υπεύθυνη στάση τους εκμηδένισαν τα κρούσματα μετά την πρώτη φάση της πανδημίας.

Αξιοποίησε όμως αυτόν τον χρόνο για να «ανοίξει» τον Τουρισμό με τους όρους των επιχειρηματικών ομίλων, για να ψηφίσει νέα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα, να επιβάλει περιορισμούς στις διαδηλώσεις και στις απεργίες, να ενισχύσει τη νομοθεσία για τους πλειστηριασμούς.

Τίποτα ουσιαστικό δεν άλλαξε στην Υγεία, επειδή το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του την αντιμετωπίζουν ως «κόστος» για το κράτος και ως πεδίο κερδοφόρων επενδύσεων για τους ομίλους. Γι' αυτό οι σύγχρονες ανάγκες του λαού στενάζουν στον στενό κορσέ του «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο. Αυτή είναι η επικίνδυνη πραγματικότητα, που μάταια προσπαθεί να κρύψει η κυβέρνηση.