ΔΕΝ ΚΛΑΙΩ ΓΙ ΑΥΤΑ ...

Αλίμονο σε όποιον ζει στην έρημο και θυμάται τα του κόσμου έχει γράψει ο μεγάλος λόγιός μας ο Νίκος Καζατζάκης κι όταν για πρώτη φορά το διάβασα ήμουν σε μια ξέφρενη νιότη με πολυπληθείς επιλογές που πίεζαν την κοινωνική μου παρουσία ασφυκτικά και είχα κουραστεί.. Τότε η μοναξιά για κάποιο λόγο δεν υπήρχε ως λήμμα στο λεξιλόγιό μου. Τα χρόνια διήλθαν γκαζωμένα συχνά δίχως να απολαμβάνω το περιβάλλον από την ταχύτητα. Και να που απόψε σα να πετάρισαν τα μάτια μου και τ' άνοιξα. Για να πάθω την μετατραυματική αμνησία. Όταν οι ταχύτητες της κίνησης είναι υψηλές και συμβεί ο μη γένοιτο κάποιο ατύχημα ο τραυματισμένος ενώ θυμάται όλη τη διαδρομή έχει όλου δι όλου σβήσει από την μνήμη του τα τελευταία δέκα ως τριάντα δευτερόλεπτα. Δεν συμβαίνει ωστόσο αυτό.  Φταίει που ο εγκέφαλος δεν προλαβαίνει ν αρχειοθετήσει τις τελευταίες εικόνες και ήχους. Έτσι αισθάνομαι απόψε. Σα να συγκρούστηκα μετωπικά και για λόγους απολογισμού με το παρελθόν μου και νιώθω μια έρημο στη περιφέρεια του κύκλου μου που την διευρύνουν εικόνες από τα του κόσμου..