Τώρα τι να σας πω.. Πως πρόκειται για αυτοκριτική; Για επώδυνη εξομολόγηση αλλά με απαλλακτικό εξομολόγο τον εαυτό σου; Πως πρόκειται για αιματηρό ηλικιακό απολογισμό; Πως συχνά η μοναξιά ντύνεται υπό το πρόσημο άλλοθι, επιλεκτική; Πως από έλλειψη συναισθηματικής μαγκιάς στην ομολογία των ενοχών μας ,γιατί αφήσαμε ή άφησαν να τους γλιστρήσουμε ή να μας γλιστρήσουν ιδανικοί έρωτες, καταφεύγουμε σε μελωδίες που μας εκφράζουν επειδή τις περιγράφουν ανθ’ ημών; Ξερετε πως καλείται αυτό; "Συμπεριφορική" δειλία.. Και οι νοώντες νοήτωσαν…
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου