ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ ΔΟΘΕΙΣΗΣ ΤΟΥ ΑΣΑΝΖ

Είναι καθήκον και υποχρέωση των δημοσιογράφων ν' αποκαλύπτουν εγκλήματα πολέμου και όχι μόνον;

Πρέπει οι δημοσιογράφοι να τιμωρούνται για την αποκάλυψη εγκλημάτων πολέμου; Εδώ και τρεις ημέρες, στο Ηνωμένο Βασίλειο δικαστής ξεκίνησε τη διαδικασία απάντησης στην πολύ σημαντική ερώτηση.

Είναι η ερώτηση που πολλοί θέτουν στην καρδιά αυτής της συζήτησης από το 2010, όταν όλα είχαν αρχίσει. Είναι η ερώτηση που κάποιοι μπερδεύουν, αρνούνται, και προσπαθούν να κάνουν ό, τι μπορούν για να την αποκρύψουν από την γενική οπτική γωνία.

Το ζήτημα που πηγαίνει στην καρδιά της δημοκρατίας και στην καρδιά του ρόλου της τέταρτης περιουσίας, της δημοσιογραφίας. Και το ερώτημα: Πρέπει οι δημοσιογράφοι και οι εκδότες να τιμωρούνται για την αποκάλυψή τους για εγκλήματα πολέμου από τις ΗΠΑ;

 Είναι ζήτημα ζωτικής σημασίας αν θέλουμε να δούμε τον κόσμο μας, σε εξέλιξη. Επειδή η απάντηση σε αυτή την ερώτηση πρόκειται να διαμορφώσει την κοινωνία μας, τον πολιτισμό μας, για τις επόμενες γενιές.

Αν η απάντηση είναι "Ναι, δηλαδή, είναι καλό, οι εγκληματίες πολέμου πρέπει να προχωρήσουν και να τιμωρήσουν τους δημοσιογράφους για τη δημοσίευση αληθινών γεγονότων σχετικά με τα εγκλήματα πολέμου… …τότε παραμένουμε κολλημένοι με τους ατελείωτους ηλίθιους πολέμους που όσοι θέλουν να κάνουν, από την Καμπούλ, στη Συρία, στη Λιβύη - σε όλο τον κόσμο, οι άνθρωποι συντάσσονται με αυτούς τους ηλίθιους πολέμους με σκοπό το κέρδος!

Η δίκη Assange

Η δίκη που ξεκίνησε στο Woolwich Crown Court, όπου στεγάζεται το Belmarsh Magistrates Court, το οποίο Λες κι έχει σχεδιαστεί χωρίς άλλο σκοπό από το να αποκλείσει το κοινό. Συνδεδεμένο με φυλακές σε ανεμοδαρμένο βάλτο μακριά από οποιοδήποτε φυσιολογικό κοινωνικό κέντρο, ένα νησί προσβάσιμο μόνο μέσω ειδικής πλοήγησης σε, ολόκληρη η θέση και η αρχιτεκτονική του κτιρίου βασίζεται στην αποτροπή της πρόσβασης του κοινού.

Είναι περιτριγυρισμένο από τη συνέχιση του ίδιου εξαιρετικά βαρέως φορτωμένου φράγματος χάλυβα, που περιβάλλει τη φυλακή. Είναι το δικαστήριο που αποτελεί μέρος του ίδιου του συστήματος φυλακών.

Το Woolwich Crown Court δεν είναι παρά η φυσική άρνηση του τεκμηρίου της αθωότητας, η ίδια η ενσάρκωση της αδικίας στον άκαμπτο χάλυβα, το τσιμέντο και το θωρακισμένο γυαλί. Έχει ακριβώς την ίδια σχέση με την διοίκηση της δικαιοσύνης όπως ο Κόλπος του Γκουαντάναμο ή η Lubyanka. Είναι στην πραγματικότητα μόνο η πτέρυγα καταδίκης της φυλακής Belmarsh.

Όταν ερώτησε για τις διαδικασίες που το κοινό θα έπρεπε να κάνει ώστε να παρευρεθεί στην ακρόαση, ένας ακτιβιστής , πήρε την απάντηση από μέλος του προσωπικού του δικαστηρίου ότι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι Woolwich είναι ένα «δικαστήριο αντιτρομοκρατίας».

Αυτό ισχύει de facto, αλλά στην πραγματικότητα "δικαστήριο για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας" είναι θεσμός άγνωστος στο βρετανικό σύνταγμα. Μια από τις συνέπειες είναι ότι, στην ίδια αίθουσα του δικαστηρίου, ο Julian Assange βρίσκεται στο πίσω μέρος πίσω από αλεξίσφαιρη γυάλινη οθόνη. Και έθεσε το θέμα αρκετές φορές πως είναι πολύ δύσκολο για τον ίδιο να δει και να ακούσει τη διαδικασία.

Η δικαστής, Vanessa Baraitser, επέλεξε να ερμηνεύσει αυτό ως πρόβλημα που προκαλείται από τον θόρυβο των διαδηλωτών έξω, από την αίθουσα σε αντίθεση με ένα πρόβλημα που προκαλείται από τον Assange να βρίσκεται κλειδωμένος σε αλεξίσφαιρο γυάλινο κουτί.

Πείτε από δειλία, είτε μετά από εντολές η δικαστής αρνήθηκε επανειλημμένα και επίμονα αιτήματα από την υπεράσπιση για τον Assange να επιτρέπεται να καθίσει μαζί με τους δικηγόρους του.