ΕΣΠΑΣΑΝ ΤΑ ΚΟΝΤΕΡ

 

 

 Προκαλούν ευθέως τον λαό με αποφάσεις ρεαλιστικής φτώχειας την ίδια στιγμή που υπογράφουν αισιόδοξα μηνύματα στις Ελίτ..

 

 

 

 

 

Τα «κοντέρ» της πρόκλησης είπε να σπάσει η κυβέρνηση με αφορμή την κατάθεση του προϋπολογισμού για το 2020, με τον υπουργό Οικονομικών, Χρ. Σταϊκούρα, ούτε λίγο ούτε πολύ να παρουσιάζει έναν ακόμα βάρβαρο αντιλαϊκό προϋπολογισμό για λογαριασμό του κεφαλαίου ως προϋπολογισμό που «στέλνει ξεκάθαρο μήνυμα» ότι «πλέον σχεδιάζονται και εφαρμόζονται πολιτικές όχι ταξικές αλλά για όλους τους Ελληνες», και ως ένα σχέδιο που «αποπνέει αισιοδοξία, αλλά δεν υπερβαίνει τα όρια του ρεαλισμού».

 

Μια έστω και διαγώνια ματιά στον προϋπολογισμό, βέβαια, αποκαλύπτει πως οι μόνοι που έχουν να αισιοδοξούν είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι, που διαβάζουν στις γραμμές του τα «θέλω» τους, τα «κίνητρα», τις φοροαπαλλαγές και τις κάθε λογής διευκολύνσεις για τη δράση τους, τα μέτρα για το άνοιγμα των νέων πεδίων επιχειρηματικής δράσης, τις «εγγυήσεις» για την κερδοφορία τους. Στην άλλη όψη των ίδιων αυτών σχεδίων βρίσκεται ο «ρεαλισμός» της φτώχειας, της εκμετάλλευσης, της φοροληστείας για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.

Η αντιλαϊκή επίθεση η άλλη όψη των στόχων του κεφαλαίου

 

Και τα όσα παρουσίασε ο υπουργός ως βασικές κατευθύνσεις των «ρεαλιστικών στόχων» του προϋπολογισμού, άλλωστε, είναι παραπάνω από ενδεικτικά:

-- Οι «υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης» για το κεφάλαιο και τους επιχειρηματικούς ομίλους πάνε χέρι χέρι με τις πρόσθετες φοροαπαλλαγές στις μεγάλες επιχειρήσεις, ύψους άνω των 600 εκατομμυρίων ευρώ, φοροαπαλλαγές οι οποίες φορτώνονται κι αυτές στις λαϊκές πλάτες, που για μια ακόμα χρονιά θα σηκώσουν πάνω από το 93% των άμεσων και έμμεσων φόρων και επιπλέον άλλα 800 εκατ. φόρων, πρόσθετα στη σημερινή ήδη δυσβάσταχτη φορολογία. Πάνε χέρι χέρι με τα επιπλέον απίθανα «κίνητρα» για τους επιχειρηματικούς ομίλους, με τις ιδιωτικοποιήσεις, με το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων που είναι κομμένο και ραμμένο στις ανάγκες των μονοπωλίων, με το αστικό κράτος που έχει «βαθιά τσέπη» για το κεφάλαιο αλλά «καβούρια» για τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Κι αυτά μόνο από τον προϋπολογισμό, χώρια δηλαδή όλα τα υπόλοιπα που έχει νομοθετήσει η κυβέρνηση και όσα δρομολογεί, συμπληρώνοντας το αντεργατικό οπλοστάσιο, όπως η κατάργηση των ΣΣΕ και η παραπέρα ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης.

 

-- Η «ενίσχυση της σταθερότητας του τραπεζικού συστήματος», ώστε αυτό να τροφοδοτήσει έναν νέο γύρο καπιταλιστικής κερδοφορίας με φτηνό δανεισμό, προϋποθέτει ένταση των εκβιασμών και των πλειστηριασμών στα λαϊκά σπίτια, κρατικές εγγυήσεις, χρηματικές και κάθε άλλου είδους, ώστε οι τραπεζικοί όμιλοι να πασάρουν στα funds τα «κόκκινα» δάνεια. Προϋποθέτει επίσης απολύσεις και ανατροπές στα δικαιώματα των εργαζομένων στον κλάδο.

-- Η «ενίσχυση της ρευστότητας στην πραγματική οικονομία», που αφορά τους επιχειρηματικούς ομίλους και μόνο, περνάει μέσα από τη συνέχιση της φοροληστείας και των περικοπών για τα λαϊκά στρώματα, που γίνονται «πακέτα» χρηματοδοτήσεων και προνομίων για τους επιχειρηματίες, τη «μεταμνημονιακή» δημοσιονομική πειθαρχία, που σημαίνει μόνιμο τσεκούρι για τις λαϊκές ανάγκες, την υλοποίηση των καπιταλιστικών «μεταρρυθμίσεων» και αναδιαρθρώσεων, των συμφωνιών με τους «δανειστές», ώστε το αστικό κράτος να έχει - για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων - πρόσβαση στις «αγορές» και σε φτηνότερο δανεισμό.