ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

ΘΑ ΗΤΑΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΑΝ ΔΕΝ ΕΚΡΥΒΕ ΤΟΝ ΔΡΑΚΟ !! 

Αναπτύσσεται το κεφάλαιο συρρικνώνεται ο λαός.. 

Αυτήν την πολιτική επιχειρεί και η σημερινή κυβέρνηση να παρουσιάσει ως «φιλολαϊκή», με τις διακηρύξεις περί «ανάπτυξης για όλους» και την προπαγανδιστική αξιοποίηση ορισμένων - μετρημένων στα δάχτυλα του ενός χεριού και της τάξης των μερικών ευρώ το μήνα - «ελαφρύνσεων», τις οποίες βέβαια την ίδια ώρα παίρνει πίσω στο πολλαπλάσιο από την άλλη τσέπη:

Με τα δεκάδες «αντίμετρα» που βρίσκονται στους «κωδικούς» του προϋπολογισμού, με τη μονιμοποίηση των περικοπών σε Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία, υποδομές για την προστασία της ζωής και της υγείας του λαού (μόνο για το 2019 η μείωση δαπανών ξεπερνάει τα 2 δισ.), με τις «ασφαλιστικές δικλίδες» και τους «αυτόματους κόφτες» για τις λαϊκές ανάγκες, με το σύνολο δηλαδή της αντιλαϊκής πολιτικής.

Την ίδια ώρα η κυβέρνηση βάζει στο «σακούλι» αυτό της κοροϊδίας και μέτρα όπως π.χ. η «διευκόλυνση» εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών για να προσέλθουν στο ταμείο της Εφορίας, προκειμένου να εξοφλήσουν τα χρέη που συνεχίζουν να φουσκώνουν τα χαράτσια και η φοροληστεία.

'Η παρουσιάζοντας μέτρα που «βγάζουν μάτι» ότι αποτελούν μέτρα ενίσχυσης του μεγάλου κεφαλαίου, όπως οι νέες φοροελαφρύνσεις για τους επιχειρηματικούς ομίλους και οι εισφοροαπαλλαγές τους, ως μέτρα που τάχα αφορούν και τους επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους, που θα συνεχίζουν να ματώνουν από τη φοροληστεία, τα χαράτσια, τα αβάσταχτα χρέη, και ενώ θα τους περιμένουν οι συντάξεις πείνας και η δουλειά έως τον τάφο.

Αλλά και με τη «φιλολογία» γύρω από τα περιβόητα «κοινωνικά μερίσματα», δείχνοντας τα ψίχουλα της τάξης του ...7% από τα ματωμένα πλεονάσματα για τους πιο εξαθλιωμένους, από την «υπεραπόδοση» της αντιλαϊκής πολιτικής, που έφτασε σχεδόν τα 6 δισ. ευρώ μόνο για φέτος.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για μέτρα που επιβεβαιώνουν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που λέει η κυβέρνηση, όπως και οι προκάτοχοί της: Δείχνουν ότι και στη φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης η φτώχεια θα είναι μόνιμη για το λαό, και γι' αυτό χρειάζονται την πολιτική πτωχοκομείου για να φυτοζωούν όπως - όπως εκατοντάδες χιλιάδες λαϊκές οικογένειες, και παράλληλα το «δίχτυ» της «κοινωνικής συνοχής» μέσα στο οποίο θα εγκλωβίζουν τη δυσαρέσκεια.

Το μόνο «ξεκάθαρο μήνυμα» που στέλνει λοιπόν και η σημερινή κυβέρνηση στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα είναι εκείνο της περαιτέρω μείωσης των απαιτήσεών τους, της «προσαρμογής» των αναγκών τους στα πολύ στενά όρια της καπιταλιστικής κερδοφορίας, την οποία κατά τ' άλλα παρουσιάζουν ως τάχα προϋπόθεση για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Αλλωστε η αποστροφή του υπουργού ότι ο προϋπολογισμός «επιτυγχάνει μια καλή ισορροπία μεταξύ οικονομικής αποτελεσματικότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης» μιλάει από μόνη της. Δείχνει ότι ακόμα και τα ελάχιστα ψίχουλα που παρουσιάζουν ως τάχα «κοινωνική δικαιοσύνη» είναι απέναντι στην «οικονομική αποτελεσματικότητα» για λογαριασμό του κεφαλαίου, ότι οι λαϊκές ανάγκες δεν είναι τίποτα άλλο παρά βάρος στους ισολογισμούς των καπιταλιστών.