Είναι η ώρα να εξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ.. Είναι ο Κορδάτος που με μαγνήτισε κι αγάπησα την ιστορία όταν είχα απορρίψει τους υπολοίπους είτε γιατί οι ερμηνείες τους ως προς τα γεγονότα συγκρούονταν μετωπικά με την λογική, είτε γιατί ήταν καταφανώς ψευδείς επειδή συγκρούονταν με την πραγματικότητα..Αλλά και για κάτι εξ’ ίσου σοβαρό. Διαχειρίζονταν την ιστορία με σύγχρονα εργαλεία αντιθέτως με τον Κορδάτο που:
Πρώτον βάζει την κάπα της εποχής την οποία πραγματεύεται και δεύτερον πριν καταθέσει τη δική του άποψη παραθέτει επί σελίδες τι γράφει για το ίδιο περιστατικό η πλειοψηφία των υπολοίπων..
Αφορμή για την εξομολόγηση τούτη η σύγχρονη προσφυγιά των καταδιωγμένων λαών της Μέσης Ανατολής και οι συχνές αναφορές σε συγκρίσεις με τη δική μας προσφυγιά, που δεν ήταν μία αλλά πολλαπλές και δεν αφορούσε έναν λαό ξενιστή, αλλά πολλούς. Ας περιοριστούμε όμως στους Σύρους.
Με την στενά γεωγραφική έννοια γράφει ο Κορδάτος και σύμφωνα με την απογραφή που διεξήχθη από το Πατριαρχείο της Αντιόχειας το 1895,υπήρχαν , υπήρχαν 50.000 Έλληνες της Αντιόχειας στο ίδιο το Σαντζάκ της Αλεξανδρέτας, δηλαδή διαμένουν στην επαρχία Χατάι στη νότια Τουρκία, σε σύγκριση με τις 30.000 της δεκαετίας του 1930. Το 1995 ο συνολικός πληθυσμός υπολογίστηκε στις 10.000
Όμως τα περισσότερα μέλη των Ελληνορθόδοξων και των Ελλήνων-Καθολικών κοινοτήτων της Συρίας και του Λιβάνου, «Μελχίτες» ή «Ρωμιοί», ανάγουν την εθνοπολιτισμική τους κληρονομιά στους Έλληνες και του Μακεδόνες εποίκους και εξελληνισμένων Ιουδαίων-Χριστιανών του παρελθόντος, ιδρυτές των αρχικών κοινοτήτων των Ελλήνων της Αντιόχειας της Κιλικίας και της βορειοδυτικής Συρίας.
Μετρώντας τα μέλη των μειονοτήτων που έχουν επιβιώσει στην επαρχία Χατάι της Τουρκίας και των οικογενειών τους της διασποράς, υπάρχουν περισσότεροι από 1,8 εκατομμύρια Ελληνομελχίτες χριστιανοί της Αντιόχειας που ζουν στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά και την Λατινική Αμερική σήμερα. Διαβάσατε τον πληθυσμό;
Ποια όμως ήταν η Αλεξανδρέττα για τον πληθυσμό της οποίας πολύς λόγος γίνεται;
Η Αλεξανδρέττα (τουρκικά: İskenderun, Ισκεντερούν, αραβικά: الإسكندرون, Αλ-Ισκανταρούν), είναι πόλη της επαρχίας της Αντιόχειας στη μεσογειακή ακτή της Τουρκίας. Ήταν μια από τις πόλεις που ιδρύθηκαν από τον Μέγα Αλέξανδρο (τον μεγαλέκο δηλαδή) και το αρχαίο της όνομα ήταν Ἀλεξάνδρεια κατ᾽ Ἴσσον προς διαφοροποίηση από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.
Μετά την κατάκτησή της από τους Άραβες τον 7ο αιώνα πήρε το όνομα αλ-Ισκανταρούν (Ισκάνταρ είναι στα περσικά ο Αλέξανδρος) και αποκαλούνταν από τους δυτικούς προσκυνητές και σταυροφόρους το υποκοριστικό Αλεξανδρέττα.
Με τη συνθήκη της Άγκυρας το 1921, το σαντζάκι της Αλεξανδρέττας προσαρτήθηκε στο γαλλικό προτεκτοράτο της Συρίας. Αργότερα, το 1939, προσαρτήθηκε στην Τουρκία μετά από δημοψήφισμα, το οποίο αμφισβητείται έως και σήμερα από τη Συριακή Δημοκρατία.
Κατά φωτοτυπία εξελίχθηκαν και τα γεγονότα του 1923 που όσοι έλληνες επιβίωσαν της Τουρκικής σφαγής και για κάποιους λόγους αδυνατούσαν να διέλθουν δια θαλάσσης στη φυσική τους πατρίδα, κατέληξαν σε χώρες της Αραβίας με κυρίαρχες τη Συρία και την Αίγυπτο.
Τώρα που πήρατε μια γεύση από την μεσογειακή διασπορά των ελλήνων αυτό που θα αποσπάσουμε δεν είναι το τι το καθεστώς αποφάσιζε για τους καταδιωκόμενους έλληνες των παραλίων της Ιωνίας, αλλά πως αντιδρούσαν οι λαοί και συγκεκριμένα οι Σύροι στην άφιξή τους.
Φτωχός υποταγμένος σε μια σειρά από ιμπεριαλιστές με τελευταίους τους Φραντσέζους λαός, αλλά παρ’ όλα αυτά μοιράστηκε σε αρκετές περιπτώσεις τα πενιχρά υπάρχοντά του με τους κυνηγημένους έλληνες.
Απόδειξη πως ακόμη υπάρχουν χωριά –εσείς πιθανώς να γνωρίζετε ένα αλλά εγώ στο διάβα μου συναντήθηκα τουλάχιστον με τρία- που κρατούν ήθη έθιμα και κυρίως γλώσσα, δίχως όχι μόνον να δυσφορεί ο Συριακός λαός, αλλά και να το αποδέχεται σε όλες τις εκφάνσεις του. Κι όταν αναφερόμαστε σε χωριά μιλάμε ουσιαστικά για πληθυσμό πλέον των πέντε χιλιάδων κατοίκων που έχει πλήρως αφομοιωθεί στη χώρα που ζει, με όλες τις πολιτισμικές του βαλίτσες.
Γιατί τα γράφω; Όχι πάντως γιατί διαβάζω παντού μαλακίες –μεγάλοι άνθρωποι είστε ανιχνεύστε μόνοι την αλήθεια- αλλά επειδή θεωρώ υποχρέωσή μου να συγκρίνω κοινωνικές συμπεριφορές.. Για τους Σύρους τους Αιγύπτιους τους Λιβανέζους και άλλους, οι εξαθλιωμένοι και ματωμένοι έλληνες οδοιπόροι, ήταν άνθρωποι, για τους έλληνες -σιχάματα- όπως οι πατριώτες μου της Πελοποννήσου ήταν προ(σφιγγες) που στη Χίο ζητούσαν μια δραχμή για ένα ποτήρι νερό.
Τι περιμένατε λοιπόν να στρώσουν λουλούδια για τους ..αλλοεθνείς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου