Ένα τετράστιχο που ξυπνά βροχή από θύμησες.. (Δεν κλαίω γι αυτά που μουχεις πάρει, γι αυτά που μούχεις αρνηθεί, μούχεις χαρίσει ένα φεγγάρι, γαλάζιο ανείπωτο βαθύ!! ) Σκιά σου έχουν γίνει.. Σε βάραιναν μα τις μετρούσες για ιστορική σου ουρά. Ώσπου εξοικειώθηκες μαζί τους. Τόσο που πια τις λαχταράς..Κάτι σαν αναγκαίο κακό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.