Δεν ξέρω αν με μάγεψε η κιθάρα ή φωνή του Φράμπτον ή αν ξύπνησαν μνήμες της πρώϊμης εφηβείας από ένα τραγούδι σύμβολο των Beatles και το ανάρτησα. Όπως και να έχει σε συναρπάζουν η οξύτητά της, τα σόλα της, σα να σου αποκαλύπτει νέες στροφές, επί της ίδιας της συναρπαστικής και χιλιοακουσμένης μελωδίας.. Και αυτό με νωπή ακόμη μια ασυνάρτητη ηχοακουστική παράσταση στον Σκάι νομίζω, σε μια ακατάληπτη γλώσσα, από ένα αρχίδι με φόρμες γυμναστικής επί σκηνής, που σας ζητώ συγνώμη, αλλά δεν του έκανα τη τιμή να αφιερώσω πολύτιμο χώρο της μνήμης μου για ν' αποθηκεύσω το όνομά του. Κι από κάτω μερικές δεκάδες από τα τσινάρια του αυτισμού να ουρλιάζουν.. Εδώ δεν πρόκειται περί της συνήθους προβολής του χάους μεταξύ των γενεών. Αλλά περί της χαώδους κατάστασης άδειων κρανίων.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου